Harfler amaçsızca kafamın içinde dönüyordu ve bir süre sonra anlamlı bir kelimeye,sese dönüşemeden can verip yığılıyorlardı. Cansız harflerin üst üste yığıldığı bir toplu mezar olmuştu zihnim. İnsanın söylemek istediklerini söyleyebilmesi nasıl da büyük bir nimetmiş meğer o zaman anladım
Söylemek istediklerini söyleyebilmesi ve sözlerin hedefe varması, anlaşılması ve belki gereğinin yapılması..Çok şey mi istedim belki de ama anlaşılmıyorsan susmak daha iyi bence!
YanıtlaSil