İzzet mezellet ile, şeref kanaat ile, ilim ise tevazu ile olur
Ahmed Er Rıfai
29 Şubat 2012 Çarşamba
merhametli ol ey oğul!
Merhametli ol: Ey oğul! Cenab-ı Hak şefkati ve merhameti sebebiyle Musa Aleyhisselam’a peygamberlik verdi Ey oğul! Sen de şefkat ve merhameti elden bırakma ki merteben yüce olsun Yeryüzünde olan mahlûkata merhamet eyle
İmam Gazalî
İmam Gazalî
İnsanın merhameti
İnsanın merhameti, yumuşaklığı ve cömertliği kendisini düşmanlarına bile sevdirir
Sadi Şirazî
Sadi Şirazî
28 Şubat 2012 Salı
27 Şubat 2012 Pazartesi
ikiden bire seyr-ü sefer etmek..
"...Çünkü aşk, iki'den bir'e seyr-ü sefer etmektir."
Mor Mürekkep - Nazan Bekiroğlu
Mor Mürekkep - Nazan Bekiroğlu
şehrin insanı
şehrin insanı, şehrin insanı, şehrin
pahalı zevklerin insanı, ucuz cesaretlerin."
pahalı zevklerin insanı, ucuz cesaretlerin."
İsmet Özel
tövbe kadar kara
"Benim gözlerim yeşildir, evet evet, onun gözleri kara;
Ben günah kadar beyazım, o tövbe kadar kara..."
Sezai Karakoç
Ben günah kadar beyazım, o tövbe kadar kara..."
Sezai Karakoç
namaz ferahlığı...
Belki de şunu demek istiyorum:
Dünyanın bir namaz ferahlığına ihtiyacı var."
İsmail Kılıçarslan
Dünyanın bir namaz ferahlığına ihtiyacı var."
İsmail Kılıçarslan
26 Şubat 2012 Pazar
hastane içinde gül serinliği...
Hasan AKÇAY
Her nereye varsak, her nereden geçsek hayatın bir nehir gibi aktığını ve insanın da onun içinde sürüklenip gittiğini görürüz. Hangi mekana varsak boş değil. Caddeler, okullar, camiler, hastaneler, hapishaneler... İnsan, her yerde insan.
Kimilerinin yolu arada bir düşer, kimilerinin ömrü orada geçer. Günün, hatta gecenin her saatinde hareketliliğin bütün hızıyla devam ettiği mekânlar… Kapısından ilk girildiğinde derin bir uğultunun kulaklara dolduğu, ilaç kokularının genizleri yaktığı hastane koridorları... O koridorlarda koşuşturan hasta yakınları, doktorlar ve banklar üzerinde yüreğindeki bin bir duygunun, düşüncenin yüzlerine yansıdığı tedirgin, çaresiz, telaşlı, meraklı, ümitli insanlar... Hastane odalarının her birinde “Şâfî” ismine sığınıp, sebepler dahilinde şifa bekleyen hastalar.
Bir vesile ile ne zaman yolumuz düşse karşılaştığımız hep aynı manzaradır. Gerek hasta olarak, gerekse hasta yakını ve yardımcısı olarak uğradığımız o mekanların da kendi hal diliyle hem hastalara hem de sağlara söylediği çok şeyler olsa gerek. Birçok hastane koridorunun duvarında asılı duran, yedi cihana hükmetmiş bir hükümdarın dilinden dökülmüş olması sebebiyle daha da bir anlam kazanan şu mısralar bizlere sağlığın en önemli varlık, servet ve saadet olduğunu anlatır:
“Halk içinde muteber bir nesne yok devlet gibi
Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi.”
Hastanın halini bilmeli sağlar
Biz insanlar elimizde bulunan birçok güzelliğin, varlığın, değerin farkında olamayız çoğu zaman. Ne zaman ki o var olan elden uçar gider, o zaman arkasından ya şaşkınlık ya da büyük bir pişmanlıkla bakakalırız. Bu durum sadece sağlık, varlık ve zaman için değil; yanı başımızda bulunan, elimizden ve yüreğimizden tutan ana baba, kardeş ve dostlar için de geçerlidir. Alışılmış yaşamak yerine farkında olarak, dokunarak, hissederek, dolu dolu yaşamak -kaybedişler kaçınılmaz olsa bile- en azından içimizde pişmanlığın sızısını ve dilimizde keşkelerin acısını bırakmayacaktır.
İçinde bulunduğumuz halin her daim devam edeceği ve herkesin de bizim durumumuz içinde olduğu gafleti, bir gün hiç de öyle olmadığı gerçeğiyle yüzümüzde bir kırbaç gibi şakladığında büyük bir şaşkınlıkla bir rüyadan uyanır gibi bizi uyarır. Çoğu zaman da iş işten geçmiş olur artık.
“Tok olan cümle cihanı tok sanır, aç olan âlemde ekmek yok sanır.” bercestesi kendinden başkalarının durumundan bîhaber olmanın ne güzel ifadesidir. Herkesi kendisi gibi olduğunu sanmanın bir yanılgı hatta hata olduğunu bildirmek içindir ki bizlere: “Hastaneleri, hapishaneleri, kabirleri sık sık ziyaret ediniz.” emredilmiştir. Zira bu, ibret alma ve kıymet bilme makamında uyulması gereken en önemli düstur olarak karşımıza çıkmaktadır.
‘Ölüm bize ne yakın’
Her nereye varsak, her nereden geçsek hayatın bir nehir gibi aktığını ve insanın da onun içinde sürüklenip gittiğini görürüz. Hangi mekana varsak boş değil. Caddeler, okullar, camiler, hastaneler, hapishaneler... İnsan, her yerde insan.
Şimdi hasta yatağında pencereden uzaklara bakıp duran biri... Gözleri geçmişteki sağlıklı günlerinde. O güzel günlerde yapmak isteyip yapamadıklarının pişmanlığı ile sağlığına kavuştuğu anda yapacaklarının hayalini kurmakta. Bir diğeri evinin tenha odasının sessizliği içinde. Her ikisinin de gözleri kapıda, dışarıdan içeriye bir güneş gibi doğacak âşina bir yüz bekleyişinde.
Çoğu zaman içinin derinliklerindeki seslere kulak veren hastalar, güzellikten başka bir şey düşünmezler mutlaka. Hastalığın ilk hatırlattığı gerçek ölümdür çünkü. Ve hastaların sağlardan daha yoğun yaşadığı bir duygudur bu. En yakınında bir oda arkadaşı gibidir. Bir bakışlık, bir nefeslik mesafededir. Hele hastane odasındaki bir hasta için hemen her gün duyulan bir ilân gibidir. Ya yanında yatan bir hastanın yüzüne bir çarşafın örtülmesiyle ya da bir ambulansın siren sesinin koridorlarda yankılayarak odalara dolmasıyla birlikte hissedilir. Her an ölümü düşünenlerin içinden kötü duyguların, düşüncelerin geçmesi hiç mümkün müdür? Hastalıkla birlikte o duygudur ki, ruha verdiği her bir ürpertişte bütün olumsuz düşünceleri yıkar, temizler.
Hazan rüzgârıyla uçan yapraklar
Seven, sevdiğine bir vesile ile kendini hatırlatır. Dert, musibet de seven tarafından sevilene gönderilmiş bir hediyedir aslında. Çünkü, sevildiğini ve hatırlayanı unutmaması gerektiğini idrak ettirir. Bundan dolayıdır ki, O’ndan gelen her ne olursa olsun, şikayet değil teşekkür gerektirir.
İnsanın sürekli sıhhat ve afiyet içinde bulunması gaflet perdesini kalınlaştırır. Bütün yönünü dünyaya çevirip, ukbayı unutmasına sebep olur. Oysa hastalık ve musibetler insana güçsüz, aciz ve muhtaç bir varlık olduğunu hatırlatarak, gurur ve kibir dağlarını yerle bir eder.
Her ne kadar dayanılmaz olsa da sancılar, sargı tutmasa da yaralar, bilir ki derde giriftar olan büyük elemler ve dertler, büyük olanlara verilmiştir öncelikle. Sabır timsali Hz. Eyyüb’ü düşünür ve haline şükreder. Hastalığın aslında bir lütuf olduğunu ve kusurları bir sabun gibi temizleyip, günahları hazan rüzgârına tutulmuş bir ağacın yaprakları gibi döktüğünü; hastalıkla geçen her dakikasının ibadet değerinde olduğunu ümit ederek, “kahrın da hoş, lütfun da hoş” teslimiyetiyle, O’ndan gelen her ne olursa tebessümle karşılar.
Musibetler karşısında insanın aciz bir varlık olduğunun idrakine varmayıp, âsi bir tavır sergilemesinin de bir faydası yoktur sonuçta. Yaşadığı sürece hiçbir derde, hastalığa düşmeyenler kendini sorgulamalı aslında. Hastalığın da bir nimet olduğunu bilenler, kimden geldiğini idrak edenlerdir ki, işte bu müjde gibi nidaya kulak verip, her nimete olduğu gibi hastalık ve musibetler karşısında da şükrederler:
“İzzetim ve celâlim hakkı için, mağfiret etmek istediğim hiç kimseyi, bedenine bir hastalık, rızkına bir darlık vererek boynundaki günahlarından temizlemeden dünyadan çıkarmayacağım.”
Böylesi yürek titreten bir muştu karşısında hangi akıl sahibi sitemkâr olabilir ki…
‘Bir hastaya vardın ise...’
Hiç tanımadığınız bir insan, eliniz sargılı veya kolunuz serumlu diye, size yaklaşıp geçmiş olsun dileğinde bulunuyor. Şaşırıyorsunuz. İçinizde tarifsiz bir bahçe çiçeklerle donanıyor. Acılarınız hafifliyor birden. Acaba bir yerlerden tanıyor muydum diye de bir an hafızanızı yokluyorsunuz. Hayır, tanıdığız biri değil... İlk defa karşılaşıyorsunuz ve anlıyorsunuz ki o kişi, insan olmanın gereklerinden birini yerine getiriyor.
Sizi saadet denizlerinde yüzdüren bu güzel davranışla birlikte yüreğinizdeki bulutlar dağılıyor, gün ışıyor. Neden aynı davranış içinde ben de bulunmayayım diyerek dersinizi ezberliyorsunuz. Hastane odasında yatarken kapıdan giren biri vardı ya... Onu da tanımıyordun sen. Kucağındaki gül demetlerinden her bir tanesini çekip odanıza ve diğer odalara bırakıp geçerken, bakışlarını oradakilerin hepsinin gözlerine değdirip “acil şifalar” temennisiyle koridorda kaybolmuştu. Odanıza bırakılan bir tek gül dalıyla ve tanımadığınız o kişinin içten, sıcak tebessümüyle birlikte aklından neler geçmişti? Neler düşünmüştün?
Ağrılarınızın, sancılarınızın, ümitlerinizin üzerine serilmişti her gül yaprağı. Bir güzel serinlik kaplamıştı dört yanı. Ve sen o gün karar vermiştin ya, en az ayda bir bu hastaneye gelerek elindeki çiçeklerle serinlik bırakacaktın odalara. Sağlığının bir şükrü olarak, oradaki insanları ziyaret edecektin.
“Bir hastaya vardın ise bir yudum su verdin ise
Yarın anda karşı gele Hak şarabı içmiş gibi.”
diyen Yunus’un sözleri senin de dudaklarından düşmüyordu. Unuttun mu yoksa? Hani sana yapılan bir güzellikten duyduğun mutluluğu sen de başkalarından esirgemeyecektin. Unuttun mu?
Her nereye varsak, her nereden geçsek hayatın bir nehir gibi aktığını ve insanın da onun içinde sürüklenip gittiğini görürüz. Hangi mekana varsak boş değil. Caddeler, okullar, camiler, hastaneler, hapishaneler... İnsan, her yerde insan.
Kimilerinin yolu arada bir düşer, kimilerinin ömrü orada geçer. Günün, hatta gecenin her saatinde hareketliliğin bütün hızıyla devam ettiği mekânlar… Kapısından ilk girildiğinde derin bir uğultunun kulaklara dolduğu, ilaç kokularının genizleri yaktığı hastane koridorları... O koridorlarda koşuşturan hasta yakınları, doktorlar ve banklar üzerinde yüreğindeki bin bir duygunun, düşüncenin yüzlerine yansıdığı tedirgin, çaresiz, telaşlı, meraklı, ümitli insanlar... Hastane odalarının her birinde “Şâfî” ismine sığınıp, sebepler dahilinde şifa bekleyen hastalar.
Bir vesile ile ne zaman yolumuz düşse karşılaştığımız hep aynı manzaradır. Gerek hasta olarak, gerekse hasta yakını ve yardımcısı olarak uğradığımız o mekanların da kendi hal diliyle hem hastalara hem de sağlara söylediği çok şeyler olsa gerek. Birçok hastane koridorunun duvarında asılı duran, yedi cihana hükmetmiş bir hükümdarın dilinden dökülmüş olması sebebiyle daha da bir anlam kazanan şu mısralar bizlere sağlığın en önemli varlık, servet ve saadet olduğunu anlatır:
“Halk içinde muteber bir nesne yok devlet gibi
Olmaya devlet cihanda bir nefes sıhhat gibi.”
Hastanın halini bilmeli sağlar
Biz insanlar elimizde bulunan birçok güzelliğin, varlığın, değerin farkında olamayız çoğu zaman. Ne zaman ki o var olan elden uçar gider, o zaman arkasından ya şaşkınlık ya da büyük bir pişmanlıkla bakakalırız. Bu durum sadece sağlık, varlık ve zaman için değil; yanı başımızda bulunan, elimizden ve yüreğimizden tutan ana baba, kardeş ve dostlar için de geçerlidir. Alışılmış yaşamak yerine farkında olarak, dokunarak, hissederek, dolu dolu yaşamak -kaybedişler kaçınılmaz olsa bile- en azından içimizde pişmanlığın sızısını ve dilimizde keşkelerin acısını bırakmayacaktır.
İçinde bulunduğumuz halin her daim devam edeceği ve herkesin de bizim durumumuz içinde olduğu gafleti, bir gün hiç de öyle olmadığı gerçeğiyle yüzümüzde bir kırbaç gibi şakladığında büyük bir şaşkınlıkla bir rüyadan uyanır gibi bizi uyarır. Çoğu zaman da iş işten geçmiş olur artık.
“Tok olan cümle cihanı tok sanır, aç olan âlemde ekmek yok sanır.” bercestesi kendinden başkalarının durumundan bîhaber olmanın ne güzel ifadesidir. Herkesi kendisi gibi olduğunu sanmanın bir yanılgı hatta hata olduğunu bildirmek içindir ki bizlere: “Hastaneleri, hapishaneleri, kabirleri sık sık ziyaret ediniz.” emredilmiştir. Zira bu, ibret alma ve kıymet bilme makamında uyulması gereken en önemli düstur olarak karşımıza çıkmaktadır.
‘Ölüm bize ne yakın’
Her nereye varsak, her nereden geçsek hayatın bir nehir gibi aktığını ve insanın da onun içinde sürüklenip gittiğini görürüz. Hangi mekana varsak boş değil. Caddeler, okullar, camiler, hastaneler, hapishaneler... İnsan, her yerde insan.
Şimdi hasta yatağında pencereden uzaklara bakıp duran biri... Gözleri geçmişteki sağlıklı günlerinde. O güzel günlerde yapmak isteyip yapamadıklarının pişmanlığı ile sağlığına kavuştuğu anda yapacaklarının hayalini kurmakta. Bir diğeri evinin tenha odasının sessizliği içinde. Her ikisinin de gözleri kapıda, dışarıdan içeriye bir güneş gibi doğacak âşina bir yüz bekleyişinde.
Çoğu zaman içinin derinliklerindeki seslere kulak veren hastalar, güzellikten başka bir şey düşünmezler mutlaka. Hastalığın ilk hatırlattığı gerçek ölümdür çünkü. Ve hastaların sağlardan daha yoğun yaşadığı bir duygudur bu. En yakınında bir oda arkadaşı gibidir. Bir bakışlık, bir nefeslik mesafededir. Hele hastane odasındaki bir hasta için hemen her gün duyulan bir ilân gibidir. Ya yanında yatan bir hastanın yüzüne bir çarşafın örtülmesiyle ya da bir ambulansın siren sesinin koridorlarda yankılayarak odalara dolmasıyla birlikte hissedilir. Her an ölümü düşünenlerin içinden kötü duyguların, düşüncelerin geçmesi hiç mümkün müdür? Hastalıkla birlikte o duygudur ki, ruha verdiği her bir ürpertişte bütün olumsuz düşünceleri yıkar, temizler.
Hazan rüzgârıyla uçan yapraklar
Seven, sevdiğine bir vesile ile kendini hatırlatır. Dert, musibet de seven tarafından sevilene gönderilmiş bir hediyedir aslında. Çünkü, sevildiğini ve hatırlayanı unutmaması gerektiğini idrak ettirir. Bundan dolayıdır ki, O’ndan gelen her ne olursa olsun, şikayet değil teşekkür gerektirir.
İnsanın sürekli sıhhat ve afiyet içinde bulunması gaflet perdesini kalınlaştırır. Bütün yönünü dünyaya çevirip, ukbayı unutmasına sebep olur. Oysa hastalık ve musibetler insana güçsüz, aciz ve muhtaç bir varlık olduğunu hatırlatarak, gurur ve kibir dağlarını yerle bir eder.
Her ne kadar dayanılmaz olsa da sancılar, sargı tutmasa da yaralar, bilir ki derde giriftar olan büyük elemler ve dertler, büyük olanlara verilmiştir öncelikle. Sabır timsali Hz. Eyyüb’ü düşünür ve haline şükreder. Hastalığın aslında bir lütuf olduğunu ve kusurları bir sabun gibi temizleyip, günahları hazan rüzgârına tutulmuş bir ağacın yaprakları gibi döktüğünü; hastalıkla geçen her dakikasının ibadet değerinde olduğunu ümit ederek, “kahrın da hoş, lütfun da hoş” teslimiyetiyle, O’ndan gelen her ne olursa tebessümle karşılar.
Musibetler karşısında insanın aciz bir varlık olduğunun idrakine varmayıp, âsi bir tavır sergilemesinin de bir faydası yoktur sonuçta. Yaşadığı sürece hiçbir derde, hastalığa düşmeyenler kendini sorgulamalı aslında. Hastalığın da bir nimet olduğunu bilenler, kimden geldiğini idrak edenlerdir ki, işte bu müjde gibi nidaya kulak verip, her nimete olduğu gibi hastalık ve musibetler karşısında da şükrederler:
“İzzetim ve celâlim hakkı için, mağfiret etmek istediğim hiç kimseyi, bedenine bir hastalık, rızkına bir darlık vererek boynundaki günahlarından temizlemeden dünyadan çıkarmayacağım.”
Böylesi yürek titreten bir muştu karşısında hangi akıl sahibi sitemkâr olabilir ki…
‘Bir hastaya vardın ise...’
Hiç tanımadığınız bir insan, eliniz sargılı veya kolunuz serumlu diye, size yaklaşıp geçmiş olsun dileğinde bulunuyor. Şaşırıyorsunuz. İçinizde tarifsiz bir bahçe çiçeklerle donanıyor. Acılarınız hafifliyor birden. Acaba bir yerlerden tanıyor muydum diye de bir an hafızanızı yokluyorsunuz. Hayır, tanıdığız biri değil... İlk defa karşılaşıyorsunuz ve anlıyorsunuz ki o kişi, insan olmanın gereklerinden birini yerine getiriyor.
Sizi saadet denizlerinde yüzdüren bu güzel davranışla birlikte yüreğinizdeki bulutlar dağılıyor, gün ışıyor. Neden aynı davranış içinde ben de bulunmayayım diyerek dersinizi ezberliyorsunuz. Hastane odasında yatarken kapıdan giren biri vardı ya... Onu da tanımıyordun sen. Kucağındaki gül demetlerinden her bir tanesini çekip odanıza ve diğer odalara bırakıp geçerken, bakışlarını oradakilerin hepsinin gözlerine değdirip “acil şifalar” temennisiyle koridorda kaybolmuştu. Odanıza bırakılan bir tek gül dalıyla ve tanımadığınız o kişinin içten, sıcak tebessümüyle birlikte aklından neler geçmişti? Neler düşünmüştün?
Ağrılarınızın, sancılarınızın, ümitlerinizin üzerine serilmişti her gül yaprağı. Bir güzel serinlik kaplamıştı dört yanı. Ve sen o gün karar vermiştin ya, en az ayda bir bu hastaneye gelerek elindeki çiçeklerle serinlik bırakacaktın odalara. Sağlığının bir şükrü olarak, oradaki insanları ziyaret edecektin.
“Bir hastaya vardın ise bir yudum su verdin ise
Yarın anda karşı gele Hak şarabı içmiş gibi.”
diyen Yunus’un sözleri senin de dudaklarından düşmüyordu. Unuttun mu yoksa? Hani sana yapılan bir güzellikten duyduğun mutluluğu sen de başkalarından esirgemeyecektin. Unuttun mu?
yaran istersen Kuran yeter...
MANEVÎ YOLCULUK
Bir adam: “Ey Allah’ın Resûlü, Allah’a hangi amel daha sevimlidir?” diye sordu. Resûlullâh (asm): “Yolculuğu bitirince tekrar yola başlayan” cevabını verdi.“Yolculuğu bitirip tekrar başlamak nedir?” diye ikinci sefer sorunca:
“Kur’ân’ı başından sonuna okur, bitirdikçe yeniden başlar” cevabını verdi. Tirmizî
KUR’ÂN’I DİNLEMEK
Kâinât mescid-i kebîrinde (büyük mescidinde) Kur’ân okunuyor. Onu dinleyelim. O nûr ile nûrlanalım, hidâyetiyle amel edelim ve onu vird-i zebân (dil zikri) edelim. Evet, söz odur ve ona derler: Hak olup, Hak’tan gelip, Hak diyen ve hakîkati gösteren ve nûrânî hikmeti neşreden (yayan) odur. Sözler
KUR’ÂN OKURKEN
İmam Gazâlî Hazretleri, Kur’ân okurken dikkat edilmesi gereken bazı hususları şu şekilde bildirmiştir:
1. Tedebbür: Kur’ân okumaktan gāye nedir, bunu düşünerek ağır ağır okumak.
2. Tefehhüm: Kur’ân’ı okurken, anlamaya çalışarak okumak.
3. Tahsis: Kendisine hitâb edildiğini kabûl ederek okumak.
4. Teessür: Kur’ân’ı okurken, anlatılan şeye göre üzüntü, korku, ümid ve daha başka sıfatlarla müteessir olarak okumak.
5. Terakkî: Kur’ân’ı okurken, kendi ağzından değil, Allah ü Teâlâ’dan dinliyormuş gibi okumak.
6. Teberrî: Kur’ân’ı okurken, Allah’ın büyüklüğü karşısında kendi benlik ve varlığından geçmek ve kendisini hiçe saymaktır. İhyâ-yı Ulûmü’d-Dîn
Ayıp ve kusur arama
Göz, Allahü teâlânın kudret ve sanatını görmek içindir.Eşin-dostun ayıp ve kusurlarını görmek için değildir...." Sâdi Şîrâzî
temiz yürekler biriktiriyorum.
Temiz Yürekler Biriktiriyorum
Banu YAŞAR
Eskiden pek fazla sevmediğim, hatta hayatı bana zorlaştırıp, yüreğimi acıtan insanları hayatımdan kolay kolay çıkaramazdım. Sanki idare edebilirim, hoş görebilirim gibi gelirdi... Aslında çoğu zaman da öyle olurdu.
... Dar bakış açıları, iğne kıvamında ifade edilen sözleri ve can acıtmalarına karşılık olumlu ve uyumlu hatta bazen safa yatan bir iyimserlikte karşılamaya çalışırdım. Belki biter, vazgeçer diye özellikle fırlatılan kelimelere ve sözlere anlamamış tavrı bile geliştirmiştim...
Sanırım o zamanlar sabır baki, ömür baki gibi geliyordu bana... Hep taşıyabilirim, yorgunluğumu sakin yüreklerde bir ara dinlendirebilirim gibi gelirdi belki de...
Belki de korkuyordum, ifade etmekten, hoşlanmadığımı söylemekten ve yüreğimi acıtmasını artık istemediğimi duyurmaktan...
Belki de yorgundum çocukluk zamanlarından, tartışmalı ortamlardan, küsmelerden ve surat asmalardan... Bitmeyen husûmetlerden, yaralanmış yüreklerden, bir türlü sonu gelemeyen sızlanmalardan...
Ne ağır bir bedeldi bu...
Bedelli bir sükûnet hali...
Sesini çıkarmadığın, yüreğinin acıtılmasına izin verdiğin için yaşanan sahte bir mutluluk hali... Aslında onaylamadığın, fikirlerini sevmediğin, sözleriyle yorulduğun, yaralandığın insanlara gerçekte ne hissettiğini söyleyememenin ağır yorgunluğu...
Bazen hiçbir şey yapmasan da yorgun, halsiz ve bitkin olduğun zamanlara dönüşen orta yaşlar... Bu yaşlarda hissetmek, yıllarca boşa taşıdığın anlamsız ağırlıkların sebep olduğu ağrıları... Geçen zamana bakıp uğruna ödediğin bedellerin karşılığında asla memnun olunmamış yüz ifadeleri görmek... Yine de memnun edememek...
Oysa şimdi hayatımda ne kadar gereksiz, anlamsız ve yüreğimi beyhude yoran ne varsa kim varsa çıkarabildiğim kadar çıkarıyorum yüreğimden... Ruhumu kötü düşünceleriyle kirleten ve yoran ruhları hayatımdan tek tek uğurlamak...
Onlarla mücadele bile etmek istemiyorum, bir şey anlatmanın da mümkün olmadığını onca yıl görmüş oldum aslında... Kötü duyguları ve acı sözleriyle birlikte uzaklara gönderiyorum, hem de çok uzaklara... Onları dinlerken tahammül etmek, kendimi sıkıp sıkıştırmak da istemiyorum artık...
Artık iyi yürekli, ruhu temiz kalabilmiş dostlar biriktiriyorum. Eski rafların tozunu aldım yerine temiz şeyler, masum yürekler koymak istiyorum...
Aslında geriye dönüp baktığımda hayatımdaki bu gereksiz ve yorucu insanlara dair duygularımın en başından beri hep aynı olduğunu görüyorum. Yani hissetmişim, kokuyu almışım, ama yüreğime güvenmemişim diyorum... Şimdi onun sözünü dinlememenin yorgunluğunu yaşıyorum... Şimdilerde, düşmeden önce gördüğüm kuyunun kenarından geçip gitmeyi öğreniyorum...
Temiz ruhlar, masum yürekler kalsın gerisi gitsin istiyorum...
Çünkü...
Artık ne boşa harcanacak bir ömür, ne de hoyratça sarfedilecek bir sabır var.
Banu YAŞAR
Eskiden pek fazla sevmediğim, hatta hayatı bana zorlaştırıp, yüreğimi acıtan insanları hayatımdan kolay kolay çıkaramazdım. Sanki idare edebilirim, hoş görebilirim gibi gelirdi... Aslında çoğu zaman da öyle olurdu.
... Dar bakış açıları, iğne kıvamında ifade edilen sözleri ve can acıtmalarına karşılık olumlu ve uyumlu hatta bazen safa yatan bir iyimserlikte karşılamaya çalışırdım. Belki biter, vazgeçer diye özellikle fırlatılan kelimelere ve sözlere anlamamış tavrı bile geliştirmiştim...
Sanırım o zamanlar sabır baki, ömür baki gibi geliyordu bana... Hep taşıyabilirim, yorgunluğumu sakin yüreklerde bir ara dinlendirebilirim gibi gelirdi belki de...
Belki de korkuyordum, ifade etmekten, hoşlanmadığımı söylemekten ve yüreğimi acıtmasını artık istemediğimi duyurmaktan...
Belki de yorgundum çocukluk zamanlarından, tartışmalı ortamlardan, küsmelerden ve surat asmalardan... Bitmeyen husûmetlerden, yaralanmış yüreklerden, bir türlü sonu gelemeyen sızlanmalardan...
Ne ağır bir bedeldi bu...
Bedelli bir sükûnet hali...
Sesini çıkarmadığın, yüreğinin acıtılmasına izin verdiğin için yaşanan sahte bir mutluluk hali... Aslında onaylamadığın, fikirlerini sevmediğin, sözleriyle yorulduğun, yaralandığın insanlara gerçekte ne hissettiğini söyleyememenin ağır yorgunluğu...
Bazen hiçbir şey yapmasan da yorgun, halsiz ve bitkin olduğun zamanlara dönüşen orta yaşlar... Bu yaşlarda hissetmek, yıllarca boşa taşıdığın anlamsız ağırlıkların sebep olduğu ağrıları... Geçen zamana bakıp uğruna ödediğin bedellerin karşılığında asla memnun olunmamış yüz ifadeleri görmek... Yine de memnun edememek...
Oysa şimdi hayatımda ne kadar gereksiz, anlamsız ve yüreğimi beyhude yoran ne varsa kim varsa çıkarabildiğim kadar çıkarıyorum yüreğimden... Ruhumu kötü düşünceleriyle kirleten ve yoran ruhları hayatımdan tek tek uğurlamak...
Onlarla mücadele bile etmek istemiyorum, bir şey anlatmanın da mümkün olmadığını onca yıl görmüş oldum aslında... Kötü duyguları ve acı sözleriyle birlikte uzaklara gönderiyorum, hem de çok uzaklara... Onları dinlerken tahammül etmek, kendimi sıkıp sıkıştırmak da istemiyorum artık...
Artık iyi yürekli, ruhu temiz kalabilmiş dostlar biriktiriyorum. Eski rafların tozunu aldım yerine temiz şeyler, masum yürekler koymak istiyorum...
Aslında geriye dönüp baktığımda hayatımdaki bu gereksiz ve yorucu insanlara dair duygularımın en başından beri hep aynı olduğunu görüyorum. Yani hissetmişim, kokuyu almışım, ama yüreğime güvenmemişim diyorum... Şimdi onun sözünü dinlememenin yorgunluğunu yaşıyorum... Şimdilerde, düşmeden önce gördüğüm kuyunun kenarından geçip gitmeyi öğreniyorum...
Temiz ruhlar, masum yürekler kalsın gerisi gitsin istiyorum...
Çünkü...
Artık ne boşa harcanacak bir ömür, ne de hoyratça sarfedilecek bir sabır var.
25 Şubat 2012 Cumartesi
Allah yar...
Allah (cc) Yar
Gerçek kul olmanın “La” ile başlaması,
aslında insanın inkârcı tabiatının nasıl da dogru bir tercihle
kapıları sonuna kadar açarak “kul” olma bilinciyle donatılacagını göstermektedir.
İnkâr etmek!
Bilinci her türlü olumsuzluktan soyutlamak!
O’ndan başka ilah yoktur, ancak O vardır diyebilmek!
Eşikten içeri bu bilinçle girildiginde gerçek kul olmanın
güzelligiyle donatılıyor insan. Aradan tüm vasıtaları kaldırarak
sadece O’na yönelmek!
Ancak Sana ibadet eder, ancak Senden yardım dileriz…
Kapı bir kere açılmaya görsün.
Dar kapıdan içeri girerken, birden çiçeklerle bezenmiş,
fıskiyelerle serinlemiş bir bahçede bulursunuz kendinizi.
Çünkü aracısız kullugun mükâfatı size bahşedilmiştir.
Gönlünüze sürur verecek daveti almış olarak kendinizi
ne kadar bahtiyar hissedersiniz degil mi? O’nun rahmeti
âlemi kuşatmıştır.
O’ndan ümit kesilmez.
Zira O el-Gaffâr’dır, el-Vehhâb’dır, er-Rezzâk’tır, el-Fettâh’tır,
El-Bâsıt’tır…
Gerçek anlamda ‘ Yâr’ demek,
insana bu güzelliklerin her daim bahşedilecegi rahmetin pınarlarını sonuna kadar açar.
Dünyaya ait ne kadar gam ve keder varsa
bu kelimeyle insanın kalbinden sıyrılır gider.
Âşıkların, velilerin, ariflerin, abidlerin, fazılların yol arkadaşı yapar. Güneşin kızgınlıgında dudakları kurumuş birinin suya olan hasreti gibi, onun dilini kalbin ritmine sokan kelimelerle hasret çeker.
Sevgiliyi özlemek!
Sevgiliyi anmak! Sevgilide yaşamak!
Sevgiliyi özleyen ne yapsın kulaga çarpıp yere düşen sevgi sözcüklerini. Sevgiliyi anan, ne yapsın gözlerinin önünde seremoni yapan kartondan âşıkları. Sevgiliyi özleyen, ne yapsın haz ve tatmin hayallerini. Cennetin anahtarı sendedir ey Sevgili.
Başka anahtarlara ne hacet! yâr.
Günümüzde insan kendi cehenneminin gönüllüsü olarak adımlar atıyor da farkında degil. Yalan, gıybet, kibir, haset, iftira, zulüm… gibi kebairi hiç çekinmeden diline ve kalbine yoldaş kılan ça daş insan! Kalbin karanlıgını yırtacak bir ışık arıyorsan Yâr de! Bu dünyanın hay huyları ne seni mutlu etmeye yeter, ne de senin intikamcı ruhunu tatmin eder.
Yalan söyleyerek kime savaş açtıgının farkında mısın?
Gıybet ederek diline hangi kanı bulaştırdıgını biliyor musun?
Kibir ile içinde nasıl bir cehennem taşıdıgını hiç düşündün mü?
Haset ederken nasıl bir karanlıgın içinde yüzdügünü hayal edebiliyor musun? İftira ederken eli kanlı katilden daha zalim oldugunu biliyor musun? Zulüm işleyerek arşı nasıl titretti inin farkında mısın?
Allah ( C.C) Yar de, kalbin huzur dolsun!
Gögün derinliklerindeki mavi gözlerini maveraya çevirsin.
Yıldızlar arkadaşın olsun!
Rahman’ın hoşnutlu unu kazanmış kulların dostluguna güven!
Bakışlarıyla insanı ürküten hoyratların dostlu una bel ba lama! Gözlerinde yaş, kalbinde hüzün, dilinde zikir ile acz ve fakrını bilen salikin yolunu mübarek bil! Aklını Rahman’ın eserlerini tebyin ve tenzih ile kalbini rıza, şükran ve Hayret ile dolduran ariflerin meclisini terk etme!
Kalbini ateşten tuglalarla ören sevgisizlik duvarını Allah ( C.C) yar kelimesiyle yık!
Bu öyle güçlü bir kelimedir ki, bir kez hakkıyla diyebilirsek kalbimizi korunaklı hale getirebiliriz.
Allah ( C.C) Yar…
aslında insanın inkârcı tabiatının nasıl da dogru bir tercihle
kapıları sonuna kadar açarak “kul” olma bilinciyle donatılacagını göstermektedir.
İnkâr etmek!
Bilinci her türlü olumsuzluktan soyutlamak!
O’ndan başka ilah yoktur, ancak O vardır diyebilmek!
Eşikten içeri bu bilinçle girildiginde gerçek kul olmanın
güzelligiyle donatılıyor insan. Aradan tüm vasıtaları kaldırarak
sadece O’na yönelmek!
Ancak Sana ibadet eder, ancak Senden yardım dileriz…
Kapı bir kere açılmaya görsün.
Dar kapıdan içeri girerken, birden çiçeklerle bezenmiş,
fıskiyelerle serinlemiş bir bahçede bulursunuz kendinizi.
Çünkü aracısız kullugun mükâfatı size bahşedilmiştir.
Gönlünüze sürur verecek daveti almış olarak kendinizi
ne kadar bahtiyar hissedersiniz degil mi? O’nun rahmeti
âlemi kuşatmıştır.
O’ndan ümit kesilmez.
Zira O el-Gaffâr’dır, el-Vehhâb’dır, er-Rezzâk’tır, el-Fettâh’tır,
El-Bâsıt’tır…
Gerçek anlamda ‘ Yâr’ demek,
insana bu güzelliklerin her daim bahşedilecegi rahmetin pınarlarını sonuna kadar açar.
Dünyaya ait ne kadar gam ve keder varsa
bu kelimeyle insanın kalbinden sıyrılır gider.
Âşıkların, velilerin, ariflerin, abidlerin, fazılların yol arkadaşı yapar. Güneşin kızgınlıgında dudakları kurumuş birinin suya olan hasreti gibi, onun dilini kalbin ritmine sokan kelimelerle hasret çeker.
Sevgiliyi özlemek!
Sevgiliyi anmak! Sevgilide yaşamak!
Sevgiliyi özleyen ne yapsın kulaga çarpıp yere düşen sevgi sözcüklerini. Sevgiliyi anan, ne yapsın gözlerinin önünde seremoni yapan kartondan âşıkları. Sevgiliyi özleyen, ne yapsın haz ve tatmin hayallerini. Cennetin anahtarı sendedir ey Sevgili.
Başka anahtarlara ne hacet! yâr.
Günümüzde insan kendi cehenneminin gönüllüsü olarak adımlar atıyor da farkında degil. Yalan, gıybet, kibir, haset, iftira, zulüm… gibi kebairi hiç çekinmeden diline ve kalbine yoldaş kılan ça daş insan! Kalbin karanlıgını yırtacak bir ışık arıyorsan Yâr de! Bu dünyanın hay huyları ne seni mutlu etmeye yeter, ne de senin intikamcı ruhunu tatmin eder.
Yalan söyleyerek kime savaş açtıgının farkında mısın?
Gıybet ederek diline hangi kanı bulaştırdıgını biliyor musun?
Kibir ile içinde nasıl bir cehennem taşıdıgını hiç düşündün mü?
Haset ederken nasıl bir karanlıgın içinde yüzdügünü hayal edebiliyor musun? İftira ederken eli kanlı katilden daha zalim oldugunu biliyor musun? Zulüm işleyerek arşı nasıl titretti inin farkında mısın?
Allah ( C.C) Yar de, kalbin huzur dolsun!
Gögün derinliklerindeki mavi gözlerini maveraya çevirsin.
Yıldızlar arkadaşın olsun!
Rahman’ın hoşnutlu unu kazanmış kulların dostluguna güven!
Bakışlarıyla insanı ürküten hoyratların dostlu una bel ba lama! Gözlerinde yaş, kalbinde hüzün, dilinde zikir ile acz ve fakrını bilen salikin yolunu mübarek bil! Aklını Rahman’ın eserlerini tebyin ve tenzih ile kalbini rıza, şükran ve Hayret ile dolduran ariflerin meclisini terk etme!
Kalbini ateşten tuglalarla ören sevgisizlik duvarını Allah ( C.C) yar kelimesiyle yık!
Bu öyle güçlü bir kelimedir ki, bir kez hakkıyla diyebilirsek kalbimizi korunaklı hale getirebiliriz.
Allah ( C.C) Yar…
sevmek ve adamak
ve adamak...
Sevmek ve Adamak…
Sevmek, adamaktır. Adağın tasarrufu adandığı kapıya aittir. Eğer sevginizi bir ölümsüze adamışsanız, onu da ölümsüzleştirmişsiniz demektir.
Allah’ı sevmek sevgiyi ölümsüzleştirmektir. lleti ölümlü olan sevginin kendisi de ölümlüdür. İlleti ölümsüz olanın kendisi de ölümsüzdür.
Sevmek vermektir. Sahip olduğunuz en değerli varlığı, yüreğinizi vermek… Vermek dedimse öyle çıkarıp sunmak değil, paylaşmak anlamında vermek.
Kişi başkasına veremediğinin, “diğeri”yle paylaşamadığının ssahibi değildir. Ya da kişinin sahip olduğu şey, başkasına verebildiği şeydir. Bundan dolayı yüreğine sahip olamayanlar sevemezler. Yüreği işgale uğramış bir insanın seveb ilmesi düşünülemez. Çünkü orası işgal edilmiştir, yüreğinin iktidarı kendi ellerinde değildir, onu bir başkasıyla paylaşamaz.
Böylesine işgale uğramış bir yüreğin sahibi sevm
ekten söz ediyor “sevdim” diyorsa, sevdiğine sahte adresli bir davetiye çıkartıyor demektir.
Vereceğiniz şey ne kadar değerliyse, onu vereceğiniz yer de o kadar yüce olmalı. Daha doğru bir deyimle, verdiğinizin kıymetini bildiğiniz ölçüde seçersiniz verilecek yeri. Sevginin adanabileceği en büyük kapı Allah’ın kapısıdır. Sevgiyi o kapıya adamak, ona en yüksek değeri biçmektir. Sizden olan birşeyi ölümsüzleştirmektir. Çünkü bir adağın sorumluluğu, adandığı andan itibaren, adandığı kapıya geçer.
Sevgisini ıspatlamak için gerekirse İbrahim gibi ateşin ortasına atacaksın kendini. Senden istendiği zaman böyle ıspat edeceksin sevgini. Elbet O da ispat edecek seni sevdiğini. Kabzasında tuttuğu ateşe emrederek: “ya naru kuni berden ve selamen ala İbrahim” (21/69) diyecek.
Ateş de sahibinin bu emrini tutup, sevgiyi yakmaya güç yetiremeyecek, seven ve sevilene soğuk ve serin olacaktır. Fakat buna rağmen bu sevgiyi yıpratırım diye tir tir titreyeceksin. Hem canını adayacak, hem korkacaksın; hem ateşe atlayacak, hem de sevgiyi kaybetmekten korkacaksın…
öyle kendimleyim
Burdayım....Burda…
Tüm çizgilerini yıkadım işte avuçlarımın…
Suya akıttım tüm yazgılarımı…
Şimdi her şeyin sonrasında..
Tüm başlangıçların öncesindeyim….
Öyle sakin,
Öyle sessiz,
öyle kendimleyim……
Susturdum sesimin yankılarını…
Burdayım…Burda…
Ayakkabılarımın içinde,emanetlerimin peşinde yürüyorum………
Anılarım göçerken daha sıcak iklimlere,
Ben bi kırlangıcın yarı yıkılmış yuvasına saklamıştım
Bir zamanlar korkmuş yüreğimi…
Ve bi ağacın kovuğuna gizlemiştim alel-acele,
Bir mendile sarıp yarı mavi,yarı çocuk düşlerimi….
Geceydi …Uzakların yolları,
Dudağımdaki şarkıların sözleri yoktu..
Yürek yüreği görmüyodu
El yordamı çöktüm bir duvar kenarına…
İçimden parça parça koparıp kalbimi,işaretler bıraktım hiç kimselere…
Ve yan yana dizip yetim cümlelerimi bir gözyaşı şişesinin içine akıttım......
Bir tanesini bile düşürmeden yerlere…
İkiden eksilen oldum,bire sığmıyoken ben..
Cümlelerimden ve sevgilerden vazgeçtim .....
Ruhumun alevini üfleyip,kendimi kendimin üzerine çekip uykulara yatırdım bedenimi…
Geceydi..Yürek yüreği görmüyodu….
En karanlık kabuslarda bile açmadım gözlerimi ,dişlerimi sıktım..
Kan sızarken dudaklarımdan,bir kez olsun yakınmadım….
Sonra,kaç sonra geçti bilmiyorum,birer birer azaldı korkularım..
Birer birer açıldı örtüleri gözlerimin siyahının…
Sonra gün ışığı sızdı önce inceden,Sonra mevsim değişti kendiliğinden…
Sonra iliklerim ısındı sanki,
Ve elini yüzümde gezdirdi sıcacık bi düşün içinden bir çiçek..
Ve sanki uzanıp kirpiğimdeki nemden öptü bir melek …
Aralandı sıktığım avuçlarım,,bileklerimdeki nabız çözüldü yeniden…
Uzaklara bi rüzgar esti yüreğimden“teşekkür ederim” dedi hiç kullanılmamış bir dille,çok güzel bir düşe…..
Burdayım…Burda…
Dudağımın kenarındaki kıvrımda gülümsüyorum…
Ve yeniden topluyorum savurduklarımı,Yeniden rüzgar kanatlarımın altında..
Yükseliyorum….
Tüm saatlere sırtımı döndüm,bak işte bu kadar kolay,işte zamanı durdurdum…
Tüm küllerini savurdum başka yüreklerin,yaşamın közüne çıplak ellerimle dokundum ….
kimse yolmasın diye kokusunu,ayda yetiştirdim bu kez çiçeklerimi..
Ve büyüttüm içimden yeni şarkılar mırıldanarak…
Ve sonra dizlerimin üzerinde kağıt gemiler yaptım ellerimle
Ve bi çiçek yükledim her kağıt gemiye
Ve saldım hayat ırmağına
Ve uğurladım.
“batarsa suya,,varırsa çiçekleri ruhunda saklayana varsın”deyip,
El salladım umuduma “rastgele”….
Buradayım….Burda….Şahdamarımın içinde akıyorum..
Öyle sakin,,
Öyle sessiz,,
Öyle
Kendimleyim….
Tüm çizgilerini yıkadım işte avuçlarımın…
Suya akıttım tüm yazgılarımı…
Şimdi her şeyin sonrasında..
Tüm başlangıçların öncesindeyim….
Öyle sakin,
Öyle sessiz,
öyle kendimleyim……
Susturdum sesimin yankılarını…
Burdayım…Burda…
Ayakkabılarımın içinde,emanetlerimin peşinde yürüyorum………
Anılarım göçerken daha sıcak iklimlere,
Ben bi kırlangıcın yarı yıkılmış yuvasına saklamıştım
Bir zamanlar korkmuş yüreğimi…
Ve bi ağacın kovuğuna gizlemiştim alel-acele,
Bir mendile sarıp yarı mavi,yarı çocuk düşlerimi….
Geceydi …Uzakların yolları,
Dudağımdaki şarkıların sözleri yoktu..
Yürek yüreği görmüyodu
El yordamı çöktüm bir duvar kenarına…
İçimden parça parça koparıp kalbimi,işaretler bıraktım hiç kimselere…
Ve yan yana dizip yetim cümlelerimi bir gözyaşı şişesinin içine akıttım......
Bir tanesini bile düşürmeden yerlere…
İkiden eksilen oldum,bire sığmıyoken ben..
Cümlelerimden ve sevgilerden vazgeçtim .....
Ruhumun alevini üfleyip,kendimi kendimin üzerine çekip uykulara yatırdım bedenimi…
Geceydi..Yürek yüreği görmüyodu….
En karanlık kabuslarda bile açmadım gözlerimi ,dişlerimi sıktım..
Kan sızarken dudaklarımdan,bir kez olsun yakınmadım….
Sonra,kaç sonra geçti bilmiyorum,birer birer azaldı korkularım..
Birer birer açıldı örtüleri gözlerimin siyahının…
Sonra gün ışığı sızdı önce inceden,Sonra mevsim değişti kendiliğinden…
Sonra iliklerim ısındı sanki,
Ve elini yüzümde gezdirdi sıcacık bi düşün içinden bir çiçek..
Ve sanki uzanıp kirpiğimdeki nemden öptü bir melek …
Aralandı sıktığım avuçlarım,,bileklerimdeki nabız çözüldü yeniden…
Uzaklara bi rüzgar esti yüreğimden“teşekkür ederim” dedi hiç kullanılmamış bir dille,çok güzel bir düşe…..
Burdayım…Burda…
Dudağımın kenarındaki kıvrımda gülümsüyorum…
Ve yeniden topluyorum savurduklarımı,Yeniden rüzgar kanatlarımın altında..
Yükseliyorum….
Tüm saatlere sırtımı döndüm,bak işte bu kadar kolay,işte zamanı durdurdum…
Tüm küllerini savurdum başka yüreklerin,yaşamın közüne çıplak ellerimle dokundum ….
kimse yolmasın diye kokusunu,ayda yetiştirdim bu kez çiçeklerimi..
Ve büyüttüm içimden yeni şarkılar mırıldanarak…
Ve sonra dizlerimin üzerinde kağıt gemiler yaptım ellerimle
Ve bi çiçek yükledim her kağıt gemiye
Ve saldım hayat ırmağına
Ve uğurladım.
“batarsa suya,,varırsa çiçekleri ruhunda saklayana varsın”deyip,
El salladım umuduma “rastgele”….
Buradayım….Burda….Şahdamarımın içinde akıyorum..
Öyle sakin,,
Öyle sessiz,,
Öyle
Kendimleyim….
sus gönlüm....
Sus gönlüm.Çok dile getirme.Sen dile getirdikçe gönlün daha da coşuyor,daha meraklanıyor ve beklemek daha da zorlaşıyor.
Sus gönlüm.Çok laf etme.Az söyle ki işimiz olgunlaşsın.Az söyle ki Hakka karşı yanlış kelam çıkmasın.
Sus gönlüm.Bir elif miktarı sus.Az kaldı bahara.Dayan gönlüm.Denizin içinde meydana gelen görünmeyen dalgalar gibi yüreğin biliyorum.Beklemekten başka çare olsaydı,seni durdurmazdım…İnan bana…Ama yok.Başka çare yok.Unutma ki ilaç bile beklemeden tesir etmez,çiçek bile vakti gelmeden önce açmaz…
Sus gönlüm.Bu kışın bahara dönünceye kadar.Bu gece gündüz oluncaya kadar.Uzak yollar yakınlaşıncaya kadar.Bu sıkıntının ardından ferahlık gelinceye kadar.Ve yüzümüz vuslat gözyaşlarıyla ıslanıncaya kadar sus…
Sus gönlüm.Seni senden daha iyi bilen Rabbinin hükmü vuk’u buluncaya kadar.Senin nasibin sana ulaşıncaya kadar,ulaşmayanlarınsa senin nasibin olmadınığını anlayana kadar sus…
Sus gönlüm.Onun geleceğini görünceye kadar.Acının bala dönüştüğünü farkedinceye kadar.Onun gönlünün senin gönlüne muhabbet düğümüyle bağlandığını görünceye kadar.
Sus gönlüm.Sebepler var edilinceye kadar.Bahaneler oluşuncaya,birbirimizin nasibi oluncaya kadar sus.
Sus gönlüm.Bütün bu susmalarına karşılık her şeyin hayırlısının olacağına inanarak sus.
Sus gönlüm.Her susuşun bir cevap olsun.Her susuşun,sabrın olsun.Her susuşun,duan olsun.İçten yakarışının adı olsun,susuşun.Bekleyişinin.umut edişinin,inancının,sevdiğinin vurgusu olsun,susuşun…
Alıntı...
Sus gönlüm.Çok laf etme.Az söyle ki işimiz olgunlaşsın.Az söyle ki Hakka karşı yanlış kelam çıkmasın.
Sus gönlüm.Bir elif miktarı sus.Az kaldı bahara.Dayan gönlüm.Denizin içinde meydana gelen görünmeyen dalgalar gibi yüreğin biliyorum.Beklemekten başka çare olsaydı,seni durdurmazdım…İnan bana…Ama yok.Başka çare yok.Unutma ki ilaç bile beklemeden tesir etmez,çiçek bile vakti gelmeden önce açmaz…
Sus gönlüm.Bu kışın bahara dönünceye kadar.Bu gece gündüz oluncaya kadar.Uzak yollar yakınlaşıncaya kadar.Bu sıkıntının ardından ferahlık gelinceye kadar.Ve yüzümüz vuslat gözyaşlarıyla ıslanıncaya kadar sus…
Sus gönlüm.Seni senden daha iyi bilen Rabbinin hükmü vuk’u buluncaya kadar.Senin nasibin sana ulaşıncaya kadar,ulaşmayanlarınsa senin nasibin olmadınığını anlayana kadar sus…
Sus gönlüm.Onun geleceğini görünceye kadar.Acının bala dönüştüğünü farkedinceye kadar.Onun gönlünün senin gönlüne muhabbet düğümüyle bağlandığını görünceye kadar.
Sus gönlüm.Sebepler var edilinceye kadar.Bahaneler oluşuncaya,birbirimizin nasibi oluncaya kadar sus.
Sus gönlüm.Bütün bu susmalarına karşılık her şeyin hayırlısının olacağına inanarak sus.
Sus gönlüm.Her susuşun bir cevap olsun.Her susuşun,sabrın olsun.Her susuşun,duan olsun.İçten yakarışının adı olsun,susuşun.Bekleyişinin.umut edişinin,inancının,sevdiğinin vurgusu olsun,susuşun…
Alıntı...
ey gelmişin ve geleceğin Rabbi
Ey ! gelmişin ve geleceğin Rabbi.
Ey ! isimlerin sahibi,
ben ayağımın nerede sürçtügünü,
ben hatamı,
ben yanılgımı adımı bilir gibi biliyorum.
Ben bin kerre kabul ettim kabahâtimi.
Sen bir kere affet.
Nazan Bekiroğlu/Lâ
Titreyen kar tanesiyim.
Ömrüm zemheride buzdağı
acıdan titreyen kar tanesiyim
bedenim kış yorgunluğunu kuşanmış
güneş de doğmuyor artık yıldızımda söndü
bir mevsim daha ardında bıraktı gitti gözlerimi
ne zaman bir çift turna havalansa
bilki ben ölesiye dağlarımı özlerim
bir bıraksam uykulara
düşecek gözkapaklarım
kapanacak gözlerim
bir daha bir daha hiç açılmayacak
bir dağ isterdim başımı yaslayacak
bir gök sarıp kucaklayacak
bir yıldız isterdim uzaklarda ışıyacak
benimkisi bir hayal işte
biliyorum bunların hiç biri olmayacak
bir türkü düşer dilime akşam olunca
yarası kanayan acılardan seslenir sesim
üşürüm gurbet olurum kendime hasret olurum
donar bakışlarım donar haykırışlarım
donar gözyaşlarım
öylesine efkarlıyımki dostlar ölesiye
her sabah penceremden kovduğum hüznü
her akşam kapıdan selamla karşılarım
diyorumki bir akşam kollarımı gerip çarmıha
yüreğimi alıp gitsinler sabahı uzak kentlere
tutup bir denize serpsinler gözyaşlarımı
ki balıklardan başkası bilmesin
Ey hayat
ihanetin hançeri saplanınca kalbime
sevda adına vur boynumu
adım mezartaşım olsun
adım gözyaşım
bağışlamasın beni hiç bir hatıra
yağmurlar yağsın serviler üstüne
rüzgarlar essin doruklardan
bir tutam kül olsun sevdam
dağılsın okyanuslara
kimseler bilmesin
bir yaprağın ürpertisine sarıp acımı
dikenli teller içinde
yangınlı çöller içinde
ölüm sessizliğinde
Nuri CAN
acıdan titreyen kar tanesiyim
bedenim kış yorgunluğunu kuşanmış
güneş de doğmuyor artık yıldızımda söndü
bir mevsim daha ardında bıraktı gitti gözlerimi
ne zaman bir çift turna havalansa
bilki ben ölesiye dağlarımı özlerim
bir bıraksam uykulara
düşecek gözkapaklarım
kapanacak gözlerim
bir daha bir daha hiç açılmayacak
bir dağ isterdim başımı yaslayacak
bir gök sarıp kucaklayacak
bir yıldız isterdim uzaklarda ışıyacak
benimkisi bir hayal işte
biliyorum bunların hiç biri olmayacak
bir türkü düşer dilime akşam olunca
yarası kanayan acılardan seslenir sesim
üşürüm gurbet olurum kendime hasret olurum
donar bakışlarım donar haykırışlarım
donar gözyaşlarım
öylesine efkarlıyımki dostlar ölesiye
her sabah penceremden kovduğum hüznü
her akşam kapıdan selamla karşılarım
diyorumki bir akşam kollarımı gerip çarmıha
yüreğimi alıp gitsinler sabahı uzak kentlere
tutup bir denize serpsinler gözyaşlarımı
ki balıklardan başkası bilmesin
Ey hayat
ihanetin hançeri saplanınca kalbime
sevda adına vur boynumu
adım mezartaşım olsun
adım gözyaşım
bağışlamasın beni hiç bir hatıra
yağmurlar yağsın serviler üstüne
rüzgarlar essin doruklardan
bir tutam kül olsun sevdam
dağılsın okyanuslara
kimseler bilmesin
bir yaprağın ürpertisine sarıp acımı
dikenli teller içinde
yangınlı çöller içinde
ölüm sessizliğinde
Nuri CAN
özlemek istiyorsan...
.png)
Eğer Özlemek İstiyorsan
Eğer özlemek istiyorsan...
Seni yaratana kavuşturacak zamanı özle
Seni Harem-i Şerife götüren toprağın kokusunu özle
Medine-i Muharremin yeşil kubbesini özle
Eğer özlemek istiyorsan...
Asr-ı Saadet’in nurlu yolunu özle
Hz. Peygamber (Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)'in nur cemalini, gül kokusunu özle
Sıddık-Ekberin dostluğunu özle
Ömer-i Faruğun yiğitliğini özle, adaletini özle
Hz. Osman’ın hayâsını özle
Hz. Ali’nin âlim aşkını özle
Eğer özlemek istersen...
Hz. Bilal’in Davudî sesindeki ezanı özle
Hz. Peygamber (Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)'in miracını özle…
Eğer özlemek istiyorsan...
Hz. Hatice’nin vefasını özle
Ashabı Kiram’ın muazzam kardeşliğini özle
Anam babam sana feda olsun Ya Rasulallah diyen dilleri özle
Mushab’ın malını mülkünü kenara itip imana koşmasını özle
Bir yılanın yıllar sonrada olsa bir sevgiliye olan hasretini gidermesini özle
Hz. Ebubekir’in dikenli cübbesini özle
Nebi nin kütüğünün hüngür hüngür ağladığını özle
Hz. Aişe’nin iffetini özle
Hz. Ali’nin cesaretini özle
Ashabın gece döktüğü gözyaşını özle
Aşere-i mübeşşereyi özle
Hz Nebi’nin geçtiği topraklardan geçebilmeyi özle
O mübarek ele değen bardağı özle
Özlemek mi istiyorsun?
O zaman olup da şimdi olamayan milyonlarca şeyi özlemeyi bilmeyi özle
Nebinin Nübüvvet mührünü özle
O’nun ayağındaki çarık olabilmeyi özle
Ashabın samimiyetini özle
Hz. Peygamber (Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)’in verdiği ibretlik cevapları özle
Hıradaki geceyi özle
Uhud’un üzerindeki yükü kaldırmayıp sallanmasını özle
Üveys-i karani’nin hırka-i şerifini aldıktan sonraki sevmemi özle
Hz. Peygamber-i zişanın Allahu Ekber deyip namaza duruşunu özle
Hz. Nebinin Karnına bağlandığı iki taştan biri olabilmeyi özle
Bedir deki Nusretullah’ın heceli etiğini özle
Tarifteki Hz peygambere gerilen çelik duvarın amacını özle
Kabe’nin Allah, Allah sesleriyle yankılandığı günü özle
Hz. Eyyüb’ün yüreğindeki temizliği özle
Hz. Esma’nın kuşağını özle
Sırf öptüğü için Hecerül Esvedi’ni öpebilmeyi özle
Medinelilerin biatlarını özle
O mübarek parmakların ayı ikiye bölmesini özle
Peygamber hürmetine yağmurların bahşedildiğini özle
Özlemek mi istiyorsun?
Yaradana lâyık bir kul,
Hz. Peygamber (Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)'e lâyık ümmet olabilmeyi özle...
Seni yaratana kavuşturacak zamanı özle
Seni Harem-i Şerife götüren toprağın kokusunu özle
Medine-i Muharremin yeşil kubbesini özle
Eğer özlemek istiyorsan...
Asr-ı Saadet’in nurlu yolunu özle
Hz. Peygamber (Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)'in nur cemalini, gül kokusunu özle
Sıddık-Ekberin dostluğunu özle
Ömer-i Faruğun yiğitliğini özle, adaletini özle
Hz. Osman’ın hayâsını özle
Hz. Ali’nin âlim aşkını özle
Eğer özlemek istersen...
Hz. Bilal’in Davudî sesindeki ezanı özle
Hz. Peygamber (Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)'in miracını özle…
Eğer özlemek istiyorsan...
Hz. Hatice’nin vefasını özle
Ashabı Kiram’ın muazzam kardeşliğini özle
Anam babam sana feda olsun Ya Rasulallah diyen dilleri özle
Mushab’ın malını mülkünü kenara itip imana koşmasını özle
Bir yılanın yıllar sonrada olsa bir sevgiliye olan hasretini gidermesini özle
Hz. Ebubekir’in dikenli cübbesini özle
Nebi nin kütüğünün hüngür hüngür ağladığını özle
Hz. Aişe’nin iffetini özle
Hz. Ali’nin cesaretini özle
Ashabın gece döktüğü gözyaşını özle
Aşere-i mübeşşereyi özle
Hz Nebi’nin geçtiği topraklardan geçebilmeyi özle
O mübarek ele değen bardağı özle
Özlemek mi istiyorsun?
O zaman olup da şimdi olamayan milyonlarca şeyi özlemeyi bilmeyi özle
Nebinin Nübüvvet mührünü özle
O’nun ayağındaki çarık olabilmeyi özle
Ashabın samimiyetini özle
Hz. Peygamber (Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)’in verdiği ibretlik cevapları özle
Hıradaki geceyi özle
Uhud’un üzerindeki yükü kaldırmayıp sallanmasını özle
Üveys-i karani’nin hırka-i şerifini aldıktan sonraki sevmemi özle
Hz. Peygamber-i zişanın Allahu Ekber deyip namaza duruşunu özle
Hz. Nebinin Karnına bağlandığı iki taştan biri olabilmeyi özle
Bedir deki Nusretullah’ın heceli etiğini özle
Tarifteki Hz peygambere gerilen çelik duvarın amacını özle
Kabe’nin Allah, Allah sesleriyle yankılandığı günü özle
Hz. Eyyüb’ün yüreğindeki temizliği özle
Hz. Esma’nın kuşağını özle
Sırf öptüğü için Hecerül Esvedi’ni öpebilmeyi özle
Medinelilerin biatlarını özle
O mübarek parmakların ayı ikiye bölmesini özle
Peygamber hürmetine yağmurların bahşedildiğini özle
Özlemek mi istiyorsun?
Yaradana lâyık bir kul,
Hz. Peygamber (Sallallahu Aleyhi Ve Sellem)'e lâyık ümmet olabilmeyi özle...
Ertuğrul Gazi'nin Rüyası
Ertuğrul Gazinin Rüyası...
Ertuğrul Gazi bir gece ilginç bir rüya görür ve hemen gidip ileri gelenlere bu rüyasını tabir ettirir. Rüyasını şu şekilde anlatmaktadır; "Dün gece bir rüya gördüm. Bir ocağın başında oturmuşum. Ocaktan etrafa alevler yükseliyor. Ocağa dikkatle bakıyorum. Ocaktan temiz ve ab-ı hayat gibi bir su, yol yaparak ilerliyor; gittikçe çoğalıyor, genişliyor ve aşağılara inerek ovada toplanıyor. Ben ne olacak diye heyecan içinde iken tam bir derya haline geldi. Buna hayret ederim." İleri gelenler bu rüyaya şu yorumu yaparlar; "Gözün aydın olsun gazim! O ocak sensin. Gönlün Allah aşkı ve muhabbeti ile alev alev yanmaktadır. Müjdelerin seni! Gün gelip senin bir oğlun olacak, o gördüğün billur su kaynağı misali, derya gibi bir devlet kuracak. Bu devlet bütün bir cihana hakim olacaktır. Torunların devlet sınırlarını genişletecek, cenkler yapıp zaferler kazanacak. Peygamber efendimizin hadisi şerifine nail olup fetholunacak. Yürü beyim yol senindir..."
NOT: Bu paylaşım Yavuz Bahadıroğlunun Osman Gazi isimli eserinden faydalanılarak yapılmıştır.
aşk...
AŞK...
Gitgide daha fazla insanın dünyasında aşkın öldüğü bir zamanda yaşıyoruz. Kimileri şehvetle aşkı karıştırıyorlar. Karşıdakini bir ‘insan’ olmaktan ziyade bir beden hatta elde edilecek bir ‘av’ olarak görenler zuhur ediyor. Bu ise aşkı öldürüyor. Çünkü aşk ruhların beraberliğidir; bedenlerin değil...
Hayatım boyu ‘duygusal’ biri olmayı beceremedim. Bir ‘çocukluk aşkım’ olmadı meselâ. İlkgençlik yıllarım boyunca da ne zaman kendimi ‘âşık oluyor gibi’ hissetsem bunun bir ‘gibi’den ibaret olduğuna inandırdım kendimi. Aşk denilen şey öyle ‘-miş gibi hissederek’ gerçekleşen bir duyguysa çok temelsiz olmalıydı. Yok eğer aşk çok esaslı bir duyguysa aşk kendini ‘âşık oluyor gibi’ hissetmekten son derece farklı olmalıydı. Etrafıma baktığımda ilkokul ortaokul veya lisede âşık olduğu—yani benim anlayışımca âşık olduğunu düşündüğü—biriyle evlenmiş hiç kimse yoktu. Ama okul yıllarını ‘âşık oldum’ sarhoşluğuyla boşlayıp hayatının ilerleyen yıllarında boşa kürek sallayan çoktu.
Bu gözlemlerimin eşliğinde orta öğrenimim boyunca ne zaman kendimi birine ‘âşık oluyor gibi’ hissetsem bunun bendeki yansıması derslerime daha bir sıkı sarılmam oldu. Aşkın gerçekte hayatın daha sonraki dönemlerinde gerçekleşen ciddi ve dolayısıyla ciddiye alınması gereken bir duygu olduğunu farketmiştim. Bu farkedişle hayatımın o müstakbel yıllarına hazırlık namına çevremdeki kızlar yerine derslerimle ilgilenmiştim.
Gelin görün ki insanın kendisini kalabalıklar içinde bir zombi gibi hissetmesine sebep olan bir durumdu bu. Sınıf içinde kızlarla oğlanlar sapır sapır âşık olup durur ve ders arası muhabbetler “duydun mu filan falana aşıkmış-filanı falana mektup verirken gördüm-falanla filan gene barışmışlar-sen kime âşıksın-hoop oğlum o kıza ben göz koydum”lar ile geçip giderken birileri ve birileriyle bir yerlerde gezmek yerine kendi köşesinde öylece işine bakıp dersine çalışıyor olmak ya ‘ot gibi yaşamak’ ya ‘ineklik’ yahut ‘anormallik’ti.
Neyse ki o beğenmediğimiz takvim yapraklarında yıllar önce okuduğum bir hikâyecik yetişiyordu imdadıma. Yanlışı çok sayıda insanın yapmasının doğrunun değerini eksiltmediğini kavrayacak yaşta ve doğru bildiğim noktada diretebilecek kavrayışta sayılırdım. Zombi gibi görülmek ‘uzaylı garip yaratık’ muamelesine maruz kalmak kolay değildi gerçi; ama okul içindeki modaya uyup birilerine âşık olmaya çalışıp mektuplar yazmayı çiçekler koparmayı denemedim.
Hayatımın ilerleyen yılları ilkgençlik yıllarımda edindiğim bu düşünceyi şükür ki boşa çıkarmadı. Rabbim aşkın bir hevesten öte bir duygu olduğunu ‘-mış gibi olma’nın ötesinde insanı gelişip değiştiren inceleştirip olgunlaştıran bir duygu olduğunu bilfiil gösterdi bana. Gün geldi âşık da oldum; ama savrulmadım dağılmadım dağıtmadım. Gönül borcu duyduğum acılar yaşadım gerçi. Hissettiklerimin ‘-mış gibi’nin ötesinde olup olmadığını anlama çabası içinde sevgimi henüz açamadığım sevdiğimin ben sevgimi ifade edemezken başkalarına yâr olması ihtimalinin sancısıyla yaşadım. Ama o sancılar “Rabbim! Onun için hayırlısı ben isem bizi birbirimize nasip et! Değilsem hakkında hayırlısı kim ise onu ona nasip et!” gibi dualar öğretti bana. Rabbimi ‘kalbler kudret elinde olan Zât-ı Zülcelâl’ olarak tanımayı öğretti. “Hasbünallahi ve ni’mel-vekîl” diyerek işi ve eşi için Rabbü’l-âlemîni vekil tutmayı öğretti.
Aşk bana bütün bunları ve çok daha fazlasını öğrettiği için son derece değerli bir duygu olarak kaldı hep benim için. Değerli gerçek ciddi ciddiye alınması gereken bir duyguydu aşk. Soylu bir duyguydu. İnsanın gerek kişilik olarak incelmesi gerek Rabbini her işine vekîl tutmayı öğrenmesi için âşık olmasının lüzumuna da inanır olmuştum; ama ortalıkta görünen ‘aşk’ muhabbetleri bana benim anladığım aşktan söz etmiyordu. Ayağı yerden duygusu gerçeklikten kesik bir melâl hali bir sevda bir hülya; hayır aşk bu olamazdı. Aşk önce ayağı yerden kesilmek sonra da dümdüz yere çakılmak sûretinde yaşanması mukadder bir duygu olamazdı. Bir sevmede bir bakmada bir öpmede insanı batıran bir kör nokta olmamalıydı o.
Düşünceyle duygunun ayrıştığı bir çağda yaşıyordum oysa. Aşka böylesi bir yaklaşım olabildiğine kuru ruhsuz ve duygusuz geliyordu kimilerine. ‘Aşk uzmanları’ vardı ortalıkta; üç-beş süslü söz beş-on uçuk benzetmeyle aşkı tarif edip geçiveriyorlardı. Onların dillerinden dökülenlere bakılırsa sizinkine ‘aşk’ denmesi asla mümkün değildi. Ama varsın öyle desinler yaşadığınızı siz biliyordunuz. Yaşadıklarınızın ışığında aşkın ayağı yerden kesilmek gerçeklikle bağını koparıp bir noktaya odaklanmak anlamına gelmediğini biliyordunuz.
Ama sizin darı olmadığınızı biliyor olmanız tavukların da biliyor olması anlamına gelmiyordu. Başka pek çok şey kadar ‘düşünce’yle ‘duygu’nun ayrışmaya maruz kaldığı bu çağda ‘duygusal’ değilseniz ‘duygusuz’ oluyordunuz. Öyle bir çağdı ki bu ‘duygulu’ olmayı ‘duygusallık’la karıştıranlar kadar ‘düşünce’yi ‘duygusuzluk’ olarak anlayanlar da vardı.
Hayatımın en önemli keşiflerinden biri işte böylesi bir iklimde gerçekleşti. Bu duygusuzluk ile duygusallık arasındaki orta çizgiye tarif getiren bir keşifti ve üç sacayağı vardı: ‘hüsün’ ‘cemal’ ve ‘hüsn-ü mücerred.’
Risale yolculuklarım esnasında bu üç kavramdan ilk ikisi arasındaki nüansı farketmiştim öncelikle. Anladığım kadarıyla ‘cemal’ daha ziyade dışa dönük bir güzelliğin ifadesi iken ‘hüsn’ içe dönük bir güzelliğe işaretti. Her iki kelimeyi de ‘güzellik’ ile karşılayan Türkçe’nin bu noktadaki kısırlığına bedel cemal zahire hüsün ise bâtına bakan bir güzelliğe işaret ediyordu. Meselâ yüzün güzelliği ‘cemal’de ifadesini bulurken ruh güzelliği ‘hüsün’le ifade olunuyor; ve en önemlisi ruhun hüsnü yüzün cemaline yansıdığında güzellik tamam oluyordu. Hüsünsüz cemal tek başına bir değer olmuyordu ve olamazdı bu yüzden. ‘İhsan’ ‘mehasin’ ‘hasene’ gibi Kur’ânî terminolojide de yeri olan imana dair ve de ‘güzellik’ yüklü kavramların ‘hüsn’ün türevleri olması bu bakımdan bir tesadüf değildi. ‘Hüsn-ü mücerred’ kavramı ise bu kelimeye ilave bir derinlik kazandırıyordu.
‘Hüsn-ü mücerred’ en basit ifadeyle ‘soyut güzellik’ti elbette. Ama bu kadarlık bir tarif insanı bu güzelim kavramın içerdiği zenginlikten soyutlamaya yarıyordu sadece. Zihninden eserine aktardığı kavram haritasından hep hayır gördüğüm Risale müellifinden anladığım kadarıyla hüsn-ü mücerred nizamdan düzenden âhenkten hakikatın tenasübünden hasıl olan birşeydi. Nizam düzen tenasüp ise tam olarak ancak akılla birlikte kavranabildiğine göre ‘hüsn-ü mücerred’in zımnında akılla kalbin düşünceyle duygunun buluşması vardı. Hüsn-ü mücerred bu açıdan bakılırsa güzel ile doğruyu ayrıştırıp “Sanat güzeli bilim doğruyu konu alır” gibi tasniflere girişen modern yaklaşımın bir reddiydi. Bize ayrıştırılan bu unsurların beraberliğini haber veriyordu. Buna göre bir yerde bir güzellik varsa bir güzellik okunuyorsa orada akla ve hakikate bakan bir yön bir uyum bir âhenk bir tenasüb bir yerli yerindelik vardı. Yine buradan hareketle mühendislikle mimarinin matematikle müziğin niye birbirine bakıp birbirini tamamladığını kavrayabilirdi insan. Tenasüb olmayınca güzellik gerçekleşmiyordu zira. Öyleyse güzeli doğrudan estetiği ilimden duyguyu düşünceden ayrı düşünmenin gerçekte imkânı yoktu. Hakikatsiz bir ‘güzellik’ten söz edilemediği gibi bir dizi hakikatin uyumsuz ve uygunsuz biçimde harmanlandığı bir ‘güzellik’ten de söz edilemezdi.
Bu keşif daha sonraları ‘belagat’a dair bir keşifle biraz daha açılacaktı. Muhakemat gibi akıl yüklü bir eserin üç makalesinden biri olarak “Unsuru’l-Belagat”ı yazmış olan kılavuzum belagatı da düşünceyle duyguyu buluşturan bir çizgide tarif ediyordu. Bugün belagat deyince ‘süslü kelimeleri ardı ardına sıralamak’ geliyordu akla. Oysa hayır bu değildi belagat. Belagat elbette güzel birşeydi elbette kesin bir estetik içerik taşıyordu; ama ondaki bu güzellik anlamsız söz oyunlarıyla filan edinilemezdi. Hayır; belagat süslü kelimeler kullanmak lafızperestlik üslubperestlik kafiyeperestlik yapmak değildi; ‘nazm-ı maânî’ idi yani anlamların tutarlı bir biçimde dizilmesi fikirlerin okuyanı veya dinleyeni ‘bu da nereden çıktı?’ sorusuna sevketmeden bir suyun pınardan süzülüp akarak denize kavuşması suretinde pürüzsüzce akıp gitmesi idi. Ama işin bu kısmı zor geldiği için acemiler mânâya uysun uymasın sözlerin kafiyeli biçimde dizilmesine belagat demeye başlamışlardı.
Nitekim şu zamanda da ‘belagat’ deyince ‘güzel söz’ deyince hakikatin âhenkli bir biçimde güzellikle sunulduğu sözler değil de süslü kelime oyunları geliyordu akıllara. Güzellik deyince de ‘hüsn’ün uzağında yalnızca ‘cemal’i kastediliyordu.
Bu çağda akılla kalb bölünmüş doğru-güzel-iyi parçalanmış doğru bilime güzel sanata iyi ahlâka verilmiş haldeydi. Bir şeyin doğruysa güzel ve iyi iyiyse güzel ve doğru güzelse doğru ve iyi olduğu gibi bir açıklamaya kulaklar kapalıydı artık. Bu parçalanmanın eşliğinde ruhunu yitiriyor bütünlüğünü kaybediyordu herşey. Ki bu çağ ruhun da inkâr edildiği bir çağ değil miydi zaten? Şefkat gibi aşk gibi duyguları insan beynindeki kimyasal faaliyetlerle izaha yeltenenler neyin nesiydi?
Böylesi bir çağda Eliot gibi bir cesur yürek hikmetin yerini bilginin bilginin yerini malumatın malumatın yerini ise verinin aldığı bir alçalıştan dert yanıyordu bir şiirinde. Herhangi bir gün herhangi bir kanalda ‘haberler’i izlediğinde insan bu düşüşü bu alçalışı görebiliyordu rahatlıkla. Kur’ân-ı Hakîm Nebe sûresinde bize ‘o büyük haber’den söz ederken keza Hz. Peygamberin sözleri hadis literatüründe ‘haber’ kelimesiyle de ifade edilirken bugün haber diye önümüze sunulanlar en iyi ihtimalle malumat ama ondan da ziyade bir dedikodudan ibaret değil miydi?
Böylesi bir zeminde inkâr edilen ruh’la birlikte ruh güzelliğinin iç güzelliğinin derunî güzelliğin ifadesi olan ‘hüsn’ün unutulup güzelliğin ‘cemal’le sınırlı kalması kazara değildi. Hüsün unutulunca cemal de hüsünden bağımsız olarak anlaşılacaktı elbet. Nitekim gazetelerde TV kanallarında ‘güzel’ deyince iffetsiz ve ismetsiz olmanın ötesinde kırk türlü psikolojik rahatsızlığı rahatlıkla sergileyen insanların kastediliyor olması bir tesadüf değildi.
Hüsnün unutulduğu bir zeminde ise Şeyh Galib’in o müthiş Hüsn ü Aşk’ı ile belgelediği üzere gerçekte hüsne karşı duyulan aşk adlı o güzelim duygu yalnızca dışa dönük bir biçimde anlaşılır olacaktı. Daha da vahimi bu dışa dönüklüğün gün gün yalnızca bedenlere daha sonra da yalnızca bedenin bazı kısımlarına mahsus hale gelişiydi. İçinde karşısındaki insanı kendine esir etme süründürme çılgınlar gibi peşinde koşturma arzusu taşıyan bir insan yüzü veya teni ne kadar güzel olursa olsun ‘güzel insan’ olabilir mi; orası sorulmaz olmuştu artık. Yüzü güzelse boyu posu yerindeyse teni alımlıysa ‘güzellik’ için bunlar yetip de artıyordu bile. Sonuçta aşk ölüyor ama insanlar içlerinde uyanan bir bedenî arzuyu bir şehveti ‘aşk’ sanmaya başlıyordu. Böyle olmasa birilerinin gömlek değiştirir gibi ‘sevgili’ değiştirmeleri ve buna rağmen ‘aşk’tan söz edebilmeleri mümkün olur muydu?
Oysa aşk’a dair yaşanmış ve yaşanası o kadar güzel hatırası vardı ki insanoğlunun. Meselâ çağları aşıp gelen Leyla ile Mecnun öyküsü aşk adlı duygunun kalitesini ve asaletini belgeleyen bir mühür gibiydi. Leyla’dan geçip Mevla’yı bulan Mecnun aşk-ı mecazî’den aşk-ı hakikî’ye geçişin timsali iken aşk-ı mecazî’ye de razı olduğumuz günler görmüştük. Bir Cyrano de Bergerac da bir David Copperfield’de ‘aşk-ı hakikî’ teması Mevlâ’yı bulma düşüncesi yoktu meselâ. Ama onlarda dahi aşkın asaleti ve kalitesi vardı. Sevdiğine olan sevgisinden dolayı kendinden feragat edişin örnekleriydi bunlar. Ama haydi bırakalım dünün İslâm klasiklerini dünün Batı klasiklerine yer etmiş bu aşk tasvirine karşılık şimdilerde “aşk eşittir ilk fırsatta cinsellik” anlamına gelen romanlar filmler kaplamıştı ortalığı... Öyle ki içlerinde ‘aldatma’yı normal evliliği ve sadakati ise ‘anormal’ ilan edebilenler vardı. Feragatin semtlerine asla uğramadığı kendi benliklerine en ufak bir toz konmasına tahammül etmekten aciz kendilerine toz konduğunu hissettiği anda avazı çıktığı kadar ortalığı velveleye vererek çekip giden insanlar herkesin gözünün içine baka baka ‘âşık olmak’tan söz ediyor ve sözümona habire ‘âşık oluyor’lardı. Bu sözün ne anlamda kullanıldığına birazcık dikkat ettiğinde gerçek mânâda aşkın ölümüne pekâlâ hükmedebilirdi insan. “Filana âşığım” sözü şimdilerde “Filanın bedenine karşı şehvet duyuyorum” demeye geliyordu yalnızca.
Sözün kısası elbette herkesin dünyasında değilse de giderek daha fazla insanın dünyasında aşkın öldüğü bir zamanda yaşıyoruz. Gitgide daha fazla sayıda insan kendini âşık hissetmekle aşkı sevdayla aşkı arzu duymakla aşkı şehvetle aşkı karıştırıyor. Karşıdakini bir ‘insan’ olmaktan ziyade bir beden hatta elde edilecek bir ‘av’ olarak gören insanlar zuhur ediyor böylece. Böylesi bir duygulanım ise en başta aşkı öldürüyor.
Çünkü aşk bir bedenin bir diğer bedene duyduğu ilgi değildir. İki insanın Allah’ın kalblerine koyduğu bir sevgiyle insan olarak birbirlerini sevmesidir. İnsanı insan yapan ise bedeni değil ruhu aklı ve kalbidir. Bir başkasına duyulan bedenî bir ilgi insanı insan yapmaz; zira böylesi bir ilgi tek başına ‘hayvanî bir ilgi’den ibarettir ve akıl ve kalbe değil bedenî arzu ve hevese baktığı için zamanla dağılıp gitmektedir. Bir ‘kullan-at’ ikliminde sözümona ‘aşk’ yaşayan insanların zaman içinde birbirlerine olan ilgilerinin dağılması araya aldatmacaların girmesi bu ‘aldatma’lara göz yummaya mecbur kalınması elbette tesadüf değildir.
Oysa aşk iki insanın beraberliğidir; dolayısıyla öncelikle iki kalbin iki aklın iki ruhun beraberliği... Bu bakımdan bedene endeksli bir aşk tarifi gerçekte aşka yapılan en büyük kötülük hükmündedir zira aşkı öldürmektedir.
Metin KARABASOGLU
İSTANBUL...
İSTANBUL
Ben İstanbul'un kara sevdalısıyım.
Sevmek; ne kolay lâf bu böyle!..
- Filân şeyi seviyorum, falan şeyi sevmiyorum!
Diye, en ucuz, keyfî ve insiyaki hükümlerimizi, çok defa bu lâfla ortaya atarız. Halbuki bana sorarsanız, sevgi kadar basit ve girift, alelade ve harikulade, hiç ve her şey, hesabını vermediğimiz ve vermeye mecbur olduğumuz nesne yok bu dünyada...
Ben İstanbul'un kara sevdalısıyım...
Ve sevmek fiilinin, alelâdelik içinde harikuladeliğe eş olarak, onu ancak en girift tecellisi içinde canlandırabileceğine inanıyorum.
İstanbul bence, sevmek fiilinin en müşahhas hedefi olan bir kadın hayâlinde heykelleştirilebilir.
İstanbul benim gözümde, bir lâhzacık dişiye nisbetle sınırını sonsuz bir ân içinde teksif eden ve asla tükenmeksizin hayatımıza hükmeden devamlı kadındır.
Bu kadının sonsuz maddesi ve ruhu, hayatı ve macerası, edası ve meşrebi, bizzat kadında bile rastlanamayacak bir erginlik ifadesiyle, benim karşıma bir şehir hüviyetinde çıkıyor:
İstanbul...
İstanbul'u o bulunmaz kadın olarak hayâl ettiğim zaman şunları görüyorum:
Harikalar harikası bir madde fevkalâdeliğiyle zaman mefhumunu yenen, asla ihtiyarlamayan ve rekabet kabul etmeyen; binbir gece masallarının ruhuna âşinâ bir visal irfanı içinden gelen, eteklerinde en zengin tarih ve hatıra nakışlarını taşıyan ve kâinata en olgun edâ içinden bakan ve nihayet her zamanki mahrumiyetleri, her zamanki mazhariyetleri kadar güzel, ihtişamlı ve acıklı duran asîl varlık...
İstanbul'u, elimizde mevcut bomboş bir tabiat plânı üzerinde ve bir faraziye halinde tasavvur edince hemen sezeriz ki, mazrûfiyle rekabet halindeki bu harikulade tabiat zarfı, içine alacağı şehirden en keskin şahsiyeti istemektedir. İstanbul'un tabiat zeminine, zaman ve mekân şartlarına göre, İstanbul şehrini yakıştırabilmek en çetin dâva...
Demek ki, tabiat halindeki İstanbul, şehir halindeki İstanbul'u, zaman ve mekân şartlarına-göre, en keskin şahsiyete davet ediyor.
Bu inceliği mutlak bir kanun halinde şuurlaştırmak lüzumuna inanıyorum.
İstanbul'u, soylu tarihinin içinde bu zaviyeden ölçüye vuracak olursak, onun iki bahtiyarlık, bir de bedbahtlık çığırından ibaret üç büyük devre ifade ettiğini; ayrıca yeni bir devrenin eşiğinde çile çekmekte olduğunu görürüz.
1 - (Bizans) devresi.
2 - Osmanlılığın haşmet devresi.
3 - Tanzimat ve meşrutiyet devresi.
4 - Cumhuriyet devresi.
Baştaki iki devreyi, İstanbul'un iki bahtiyarlık çığırı diye isimlendirdik. Bu iki devreye kuş bakışı ve terkibî bir göz attığımız zaman hemen takdir ederiz ki, o devrelerin iki İstanbul'u ve iki İstanbullusu kendi zaman ve mekânını şahsiyet ve hakimiyetle doldurmayı bilmiştir.
Dünyanın dört bucağından sökün eden hırs ve istilâ kasırgalarına karşı, Yedikule'den Halic'e, Haliç'ten Sarayburnuna ve Sarayburnu'ndan Marmara kıyılarına kadar çektiği harikulade bir hisar çerçevesi içinde ve göbek sahada oturan (Bizans), kendi zaman ve mekânının şahsiyet ve hâkimiyet âbidesi oldu.
Bu hakikati, surları ören bir (Bizans) tuğlasından, bir kilise kubbesinden, yarı beline kadar toprağa batmış bir Bizans evinin taş cumbasından, bir kemerden, bir sütundan, bir (mozaik) parçasından öğrenebiliriz.
İstanbul'un ikinci ve mükemmel şahsiyet devresi de, Topkapı sarayına bitişik Mecidiye köşkü yapılıncaya kadar Osmanlılık çığırıdır. Süleymaniye'nin kubbesinden herhangi bir çeşmenin lülesine kadar avaz avaz şehadet ettiği bu kemâl devresinin arkasından, birdenbire, bin senelik an'aneden gelen hanımefendinin, nefsinde halayığına hizmetçilik etmek liyakatini bile kaybetmesi şeklinde yaman bir tereddî (soysuzlaşma) başlar. Bu tereddinin göz plânında en müşahhas delili, tuğla tuğla bütün bir tarih ve haşmeti örgüleştiren Topkapı sarayına yapışık Mecidiye köşküdür. Kimse bu vakte kadar iki mimarî arasındaki korkunç tezadı ve müthiş ifadeyi görememiş ve gösterememiştir. Asîl Topkapı sarayına bitişik rezil Mecidiye köşkü, inhitat tarihimizin İstanbul ve şehir kadrosunda en parlak tezahürüdür. Kısır üstü Avrupalılaşma felâketinin ilk eseri olan Mecidiye köşkü, suratındaki (Barok) ve (Rokoko) süslerle, şımarık bir halayık halinde, "Devlet-i aliye-i Osmaniye"nin hanımefendisini esir etmiştir. Ve ondan sonra mahut Dolmabahçe, Beylerbeyi sarayları, şu, bu, daima ve her köşede (Barok) ve (Rokoko) 19'uncu asır (Frufru) Paris dantelâları, iğrenç tavırlı Osmanlı Bankası müsveddeleri, sütbeyaz güvercinlerin ikliminde dumanlı ve puslu havalara mahsus (Gotik) Haydarpaşa garı, yenmez ve yutulmaz bulamaç... Arada, "Düyun-u umumiye" binasının reisliği altında operet kılıklı şarkkâri çatı tecrübeleri... Ve derken Cumhuriyet ve derken basma kalıp kâğıt helvası binaları...
Ah İstanbul, ah İstanbul!
İnsan hiçbir fikir imâl etmese de yalnız senin o canım yüzüne baksa, şu ismine bir asırdır inkılâp dediğimiz nesnelerin içyüzünü ve hakikatini bir eşya dersi halinde ne güzel öğrenir.
15 Kasım 1946
Necip Fazıl Kısakürek
Ben İstanbul'un kara sevdalısıyım.
Sevmek; ne kolay lâf bu böyle!..
- Filân şeyi seviyorum, falan şeyi sevmiyorum!
Diye, en ucuz, keyfî ve insiyaki hükümlerimizi, çok defa bu lâfla ortaya atarız. Halbuki bana sorarsanız, sevgi kadar basit ve girift, alelade ve harikulade, hiç ve her şey, hesabını vermediğimiz ve vermeye mecbur olduğumuz nesne yok bu dünyada...
Ben İstanbul'un kara sevdalısıyım...
Ve sevmek fiilinin, alelâdelik içinde harikuladeliğe eş olarak, onu ancak en girift tecellisi içinde canlandırabileceğine inanıyorum.
İstanbul bence, sevmek fiilinin en müşahhas hedefi olan bir kadın hayâlinde heykelleştirilebilir.
İstanbul benim gözümde, bir lâhzacık dişiye nisbetle sınırını sonsuz bir ân içinde teksif eden ve asla tükenmeksizin hayatımıza hükmeden devamlı kadındır.
Bu kadının sonsuz maddesi ve ruhu, hayatı ve macerası, edası ve meşrebi, bizzat kadında bile rastlanamayacak bir erginlik ifadesiyle, benim karşıma bir şehir hüviyetinde çıkıyor:
İstanbul...
İstanbul'u o bulunmaz kadın olarak hayâl ettiğim zaman şunları görüyorum:
Harikalar harikası bir madde fevkalâdeliğiyle zaman mefhumunu yenen, asla ihtiyarlamayan ve rekabet kabul etmeyen; binbir gece masallarının ruhuna âşinâ bir visal irfanı içinden gelen, eteklerinde en zengin tarih ve hatıra nakışlarını taşıyan ve kâinata en olgun edâ içinden bakan ve nihayet her zamanki mahrumiyetleri, her zamanki mazhariyetleri kadar güzel, ihtişamlı ve acıklı duran asîl varlık...
İstanbul'u, elimizde mevcut bomboş bir tabiat plânı üzerinde ve bir faraziye halinde tasavvur edince hemen sezeriz ki, mazrûfiyle rekabet halindeki bu harikulade tabiat zarfı, içine alacağı şehirden en keskin şahsiyeti istemektedir. İstanbul'un tabiat zeminine, zaman ve mekân şartlarına göre, İstanbul şehrini yakıştırabilmek en çetin dâva...
Demek ki, tabiat halindeki İstanbul, şehir halindeki İstanbul'u, zaman ve mekân şartlarına-göre, en keskin şahsiyete davet ediyor.
Bu inceliği mutlak bir kanun halinde şuurlaştırmak lüzumuna inanıyorum.
İstanbul'u, soylu tarihinin içinde bu zaviyeden ölçüye vuracak olursak, onun iki bahtiyarlık, bir de bedbahtlık çığırından ibaret üç büyük devre ifade ettiğini; ayrıca yeni bir devrenin eşiğinde çile çekmekte olduğunu görürüz.
1 - (Bizans) devresi.
2 - Osmanlılığın haşmet devresi.
3 - Tanzimat ve meşrutiyet devresi.
4 - Cumhuriyet devresi.
Baştaki iki devreyi, İstanbul'un iki bahtiyarlık çığırı diye isimlendirdik. Bu iki devreye kuş bakışı ve terkibî bir göz attığımız zaman hemen takdir ederiz ki, o devrelerin iki İstanbul'u ve iki İstanbullusu kendi zaman ve mekânını şahsiyet ve hakimiyetle doldurmayı bilmiştir.
Dünyanın dört bucağından sökün eden hırs ve istilâ kasırgalarına karşı, Yedikule'den Halic'e, Haliç'ten Sarayburnuna ve Sarayburnu'ndan Marmara kıyılarına kadar çektiği harikulade bir hisar çerçevesi içinde ve göbek sahada oturan (Bizans), kendi zaman ve mekânının şahsiyet ve hâkimiyet âbidesi oldu.
Bu hakikati, surları ören bir (Bizans) tuğlasından, bir kilise kubbesinden, yarı beline kadar toprağa batmış bir Bizans evinin taş cumbasından, bir kemerden, bir sütundan, bir (mozaik) parçasından öğrenebiliriz.
İstanbul'un ikinci ve mükemmel şahsiyet devresi de, Topkapı sarayına bitişik Mecidiye köşkü yapılıncaya kadar Osmanlılık çığırıdır. Süleymaniye'nin kubbesinden herhangi bir çeşmenin lülesine kadar avaz avaz şehadet ettiği bu kemâl devresinin arkasından, birdenbire, bin senelik an'aneden gelen hanımefendinin, nefsinde halayığına hizmetçilik etmek liyakatini bile kaybetmesi şeklinde yaman bir tereddî (soysuzlaşma) başlar. Bu tereddinin göz plânında en müşahhas delili, tuğla tuğla bütün bir tarih ve haşmeti örgüleştiren Topkapı sarayına yapışık Mecidiye köşküdür. Kimse bu vakte kadar iki mimarî arasındaki korkunç tezadı ve müthiş ifadeyi görememiş ve gösterememiştir. Asîl Topkapı sarayına bitişik rezil Mecidiye köşkü, inhitat tarihimizin İstanbul ve şehir kadrosunda en parlak tezahürüdür. Kısır üstü Avrupalılaşma felâketinin ilk eseri olan Mecidiye köşkü, suratındaki (Barok) ve (Rokoko) süslerle, şımarık bir halayık halinde, "Devlet-i aliye-i Osmaniye"nin hanımefendisini esir etmiştir. Ve ondan sonra mahut Dolmabahçe, Beylerbeyi sarayları, şu, bu, daima ve her köşede (Barok) ve (Rokoko) 19'uncu asır (Frufru) Paris dantelâları, iğrenç tavırlı Osmanlı Bankası müsveddeleri, sütbeyaz güvercinlerin ikliminde dumanlı ve puslu havalara mahsus (Gotik) Haydarpaşa garı, yenmez ve yutulmaz bulamaç... Arada, "Düyun-u umumiye" binasının reisliği altında operet kılıklı şarkkâri çatı tecrübeleri... Ve derken Cumhuriyet ve derken basma kalıp kâğıt helvası binaları...
Ah İstanbul, ah İstanbul!
İnsan hiçbir fikir imâl etmese de yalnız senin o canım yüzüne baksa, şu ismine bir asırdır inkılâp dediğimiz nesnelerin içyüzünü ve hakikatini bir eşya dersi halinde ne güzel öğrenir.
15 Kasım 1946
Necip Fazıl Kısakürek
gönlü mahzun olanın dostu Allah'tır
Gamzelendi gönül yine devası ahtır!
Gönlü mahzun olanın dostu Allah'tır...
kalbinin derdi nedir?
Allah dostlarından Ahmed bin Ebü’l-Havârî hazretleri bir gün çöle doğru yürüyüşe çıkmıştı. Araplardan bir grup insanın sahrada deve koşturduklarına şahid oldu. Onlar bir tarafta develerini koştururken biraz ilerde köşeye çekilmiş kendi halinde oturan bir köylü gördü. Onunla sohbet etmek arzusu gönlüne düştü ve ona doğru yöneldi.
Adamın garip bir hâli vardı.
Uzaktan insanın dikkatini çekecek kadar sâkin ve kabuğuna çekilmiş bir halde görünüyordu.
Bir grup bedevi Arap ise heyecan dolu anlar yaşıyordu. Büyük bir telaş içerisinde bağırıp, çağırıyordu.
Böyle bir ortamda onların karşısında kendi haline göre, yerinden kıpırdamadan bir insan nasıl oturabiliyordu?
Büyük bir merakla yanına giden Ahmed bin Ebü’l-Havârî rahmetullahi aleyh ona:
“Esselâmü aleyküm” diyerek selâm verdi.
O da hafif sesle:
“Aleyküm selâm” diyerek selâmı aldı.
Başka bir kelam etmedi. Bundan sonrasını Ahmed bin Ebü’l-Havârî anlatıyor:
Bir müddet sessizce oturdum. Gönlüm huzur doldu.
Uzaktan garip görünümlü bu insan hep zikir ve murâkabe halindeydi. Belli ki Rabbısıyla beraberdi.
Huzurunu bozmak istemedim. Sessizce yanında oturup istifade etmeye çalıştım. Bir hayli zaman geçtikten sonra başını kaldırıp bakışlarıyla beni şöyle bir süzdü. Sonra konuşmaya başladı:
“Allah Teâlâyı zikretmek ne kadar tatlı bir şey!.. Gönüllere huzur, kalblere şifa veriyor...
Şaşıyorum şu insanlara?!..
Niçin boyun büküp yalvarmazlar?
Neden Allah’ı zikretmezler?
Oyun ve eğlenceye dalarak niçin O’nu unuturlar?
Halbuki ölüm onların peşinde. Her an onları takip ediyor.
İnsan için ondan kurtuluş yolu asla yok.
Böyle bir tehlike ve musîbetler içinde olmasına rağmen insanlar neden boş şeylerle meşguller.”
Bunun üzerine ben de:
“Allah’ın rahmeti üzerinize olsun insanlar hangi müsîbetler ve hangi tehlikeler içinde?” diye sordum?
Şöyle cevapladı:
“Günah musîbeti ve ölüm tehlikesi. Ölümden öncesi ve sonrası!”
Sonra ağlamaya başladı. Ben de onunla birlikte ağladım.
Biraz sonra tekrar:
“Neden yapayalnız duruyorsun?” diye sordum.
O:
“Ben yalnız değilim! Rabbimle berâberim” diye cevap verdi.
Fakir ve muhtaç olduğunu zannederek;
“Bir şey ister misin?” dedim.
O:
“Evet kalbimin derdini tedavî edecek bir tabib isterim” dedi.
“Tabîbin kimdir?” dedim.
“Rabbimdir” diye cevap verdi.
“Kalbinin derdi nedir?” diye sordum.
“Günahlar...” dedi.
“Peki bunlardan kim kurtuldu?” diye sordum.
“Allahü Teâlânın râzı olduğu kimseler” dedi.
“Yolcu musun?” dedim.
“Annemden doğduğumdan beri yolcuyum.”
“Yolculuğun nereye?” dedim.
“Kabiredir” dedi.
“Nereye gidiyorsun?” dedim.
“Âhirete gidiyorum” dedi.
“Azıksız yola gidilmez. Azığın nerede?” dedim.
“Azığım son derece az” dedi.
“Yanında yiyeceğin nedir?” dedim.
“Sübhanallah! Rabbimin vereceği rızık” dedi.
“Peki yalnız hâlinle korkmuyor musun?” dedim.
“Nasıl korkarım? Niçin korkayım? Sâhibimin, Rabbimin mülkündeyim” diye cevap verdi.
“Yol neresidir?” diye sormaya devam edince; ellerini açıp şöyle yalvarmaya yakarmaya başladı:
“Yâ Rabbi!..
İnsanların çoğu seni unutmuş başka şeylerle meşgul!..
Halbuki her işin karşılığını Sen vereceksin!..
Ey gariblerin yardımcısı!..
Ey âcizlerin sığınağı!..
Ey azı çoğaltan!..
Ey sapmışları hidâyete erdiren!..
Ey kendisine herkesin sığındığı Rabbim!..
Senin ihsânını ve rızânı isterim...
Senin rızân olmadan dünyâ ve ahiret güzel olmaz.”
Hem böylesine içten, samimi bir şekilde dua ediyor, hem de yürüyordu. Ben de onu takip ediyordum. Bir müddet gittikten sonra bana doğru dönerek:
“Allah’ın rahmeti üzerine olsun!.. Senin için benden daha hayırlı olan bir kimseye git!.. Beni meşgûl etme!..” dedi.
Sonra benden uzaklaşıp gitti. Arkasından baktım kaldım. Gözden kayboluncaya kadar onu takip ettim. Ağlayarak geri döndüm.
Allah dostları ahiret endişesi ile dolu bir hayat sürerler. Az ve öz konuşurlar. Zira ağızdan çıkan her sözün kirâmen kâtibin melekleri tarafından kayıt altına alındığını bilirler. Hesab verme korkusu onları sükûta bürümüştür. Onlar katında en lezzetli şey Yüce Rabbı zikretmektir.
Bunun için daimi tefekkür halinde ve sükûti bir hayat geçirmeğe gayret ederler. Her an kendilerini Allah Teâlâ hazretlerinin huzurunda bilerek daimi zikir halinde olmağa gayret ederler. Nefeslerini boş yere harcamazlar.
Rabbimiz bizlere de onların hayatından güzellikler lutfeylesin. Âmin.alıntı
hüzün ki en çok yakışandır bize...
Acılar kalıcı degıldır.Hüzün; devirleri, geride sevapları, kazanılmış imtihanları bırakıp gidecek ve rahmet rüzgarları üzerimize esecektir.
Şimdi, hüznün gölgesi vurmuş yüzümüzle, gögsümüze batırdıgımız güller ve dudaklarımızda dualarla gömülüyoruz şehre.''Hüzün ki en çok yakışandır bize.'' diyor şair.Neden yakışmasın, çünkü biz, MAHZUN BİR PEYGAMBERİN ÜMMETİYİZ.
Şimdi, hüznün gölgesi vurmuş yüzümüzle, gögsümüze batırdıgımız güller ve dudaklarımızda dualarla gömülüyoruz şehre.''Hüzün ki en çok yakışandır bize.'' diyor şair.Neden yakışmasın, çünkü biz, MAHZUN BİR PEYGAMBERİN ÜMMETİYİZ.
nedamet teslim olamadığımz içindir...
Hayat bazen bir yuDum suyu fazLa görürken,
Bazen bir DamLasını yâRin eLinDen içirir..
GönüL Dünyamız böyLe geL-gitLer yaşarken,
NeDamet;tesLim oLamaDığımız içinDir...
Büşra BetüL
24 Şubat 2012 Cuma
evlilikte masumiyet mi önemli yoksa cazibe mi?
Mimsiz medeniyet kadının cazibesini ve güzelliğini putlaştırıp onu tapındırma derecesine getirip güzelliği nisbetinde değer verse de mimsiz medeniyetin aksine islamiyet kadını cazibesi,bedeni ve maddi güzelliğini ön planda tutmak yerine onun en güzel cazibesi ve şirin güzelliğini onun masumiyetinde gördüğü için o nisbette değer verir….Kadının ön plana cazibesini ve güzelliğini vermek yerine onun iffetten,dinden,ahlaktan,güvenden ve hayadan gelen masumiyetini verdirir.Bu masumiyete ulaşan Hz Meryemler ve Fatmalar onun için Kuranda hep övülmüştür.Hz Meryem erkeklerin tapınağında kendisine yapılan odacıkta eğitimini aldığı halde hiçbir erkekle adı çıkmamış masumiyetini koruyarak masumiyet timsali olmuştur.Yine Hz Fatma validemiz erkeklerin dikkatini çarşaf altında dahi olsa çekmemek için kendisini yaşlı gösterecek tarzda yürür ve konuşurmuş.Bu hareketle hem kendi masumiyetine halel getirmemek hem de saf ve temiz kalpleri bozmamak için hareket edermiş.Bunlar ve daha sayamayacağımız nice bayanlar hep masumiyetleriyle ön planda olmuşlar.Şehevi pazarların ucuz malları,arzuların çürük malları olmamışlar.Saflığın ve temizliğin simgesi olmuşlar.
Masumluğun en üst noktası olan peygamber efendimizin yüzüne bakan bir Yahudi alimi bu yüzde yalan olmaz ,bu yüz aldatmaz diyerek Müslüman olması masumiyetin ne kadar büyük bir referans olduğunu dahi bizlere gösteriyor.
Evet saflığın ve temizliğin simgesi olan ve nezafet,emniyet ve itimat veren masumiyet evlilikte dahi en mühim esastır.Güzelliğin cazibesi ve çekiciliği bir gün bitse de masumiyetin güven, emniyet selamet ve rahatlığı bitmiyor.. Bu bitmeyen ve devam eden masumiyetten mahrum kadın taifeleri değer bulma mekanizmalarını cazibedarlıklarına endekslediği için değer bulmak uğruna fitnenin en mühim rolünü oynuyor..Onları fitneye sevk eden firmaların dahi ürettikleri hep fitne unsuru taşıyor. Kadına cazibe katmak adına ve bir çok erkeği yoldan çıkarsın diye onlar yeni şeyler geliştiriyor, elbisesini kısaltıyor, dar kesim badyler üretiyor. Kadını cazibeli hale getirecek kozmetikler geliştiriyor.Ürettiği ve geliştirdiği hep sömürü odaklı, kadını cinsi cazibe merkezi yapma odaklı ürünler oluyor.Bu cazibedar tuzaklara maalesef çok kadınları düşürüyor..Kapılıyor kadınlar cazip ve fitne unsuru bol olan elbisenin ,modanın kozmetiğin etkisine. Kendisini açıklık ile satma , dikkat çekme derdi birinci vazifesi oluyor.. Cazibesini kullanırken saf,temiz ve izzetli bir hal olan masumiyeti ise geri planlarda bırakıp katlediyor.
Masumiyet ile cazibe arasındaki o derin çukur ve farkı anlayan bir arkadaşım vardı.Bu arkadaş evlilik noktasında güzellik ve cazibeye takılmış kalmıştı. Eşinin güzel ve alımlı olmasını istiyordu. Bu noktada kendisine münasip birisini bulmak için çok çabaladı ama istediği gibi birisini bulma lüksü yoktu.. Çünkü bulunduğu konum nedeniyle eşini istediği yerden seçme hakkı yoktu.Kendisine tayin edilen ve takdir edileni seçmesi isteniyordu. Bu halet ona ızdırap veriyordu. “Ya istediğim gibi olmazsa ,ya ince narin zayıf olmasa,ya kilolu olursa” vb. gibi endişe ve tasalara takılıp kalmıştı.Sonra kendisine münasip olacağı düşünülen bir bayan evlilik için görüştürüldü… Görüştüğü kişi de aradığı bütün özellikleri bulamasa da o bayanda şu hakikati fark ettiğini itiraf etti.”Aslında aradığım güzellik,cazibe,cekicilik ve ideal ölçülerden ziyade masumiyetmiş. Kadının en güzel yönü emniyet, güven,sükunet veren masumiyetiymiş..Cinsellik, güzellik ,cazibe masumiyetin çok gerilerindeymiş.”
O günden sonra bu arkadaş çevresindeki evleneceklere medeniyetin yalancı ölçüleri yerine artık hep masumiyet kriterlerini tavsiye etmeye başladı.Evleneceklere şöyle diyordu:Eğer evleneceğiniz insanın yüzünde ve tavırlarında masumiyeti görürseniz size emniyet ve güven veriyorsa o insanın öteki fiziki görüntülerine fazla takılıp kalmayın. İnsanın masum eşi olduğu zaman aşk ,evlilik ve muhabbet daha nezih ve temiz oluyor. Her şey cazibe değildir.Her şey şehvet değildir.Şefkat daha mühimdir.. Şefkat evlilikte cinsellikten daha çok yer tutmakla beraber aynı zamanda kalıcıdır.
Yine örtülü bir bayan kardeş vardı güzelliği ,cazibesi ve giyimi normal ölçüler içerisinde olduğu ve karşı cinsin dikkatini cazibedarlık noktasında çekecek giyim tarzı ve süsü olmadığı halde bu bayan karşı cinsin dikkatini çekiyordu.Bu çekicilik masumiyetten geliyordu.Bu masumiyet ve güven veren hali sayesinde bu bayana bir çok evlenme teklifi geldiğini duydum. Evlenme teklifi gönderenlerin tercih sebebine bakıldığı zaman temiz ,nezih ve masum bir yapı ve tavırları olduğu için tercih ettiklerini beyan ediyorlardı.. O bayan kardeşi beğenenler asla cinsel cazibe ,çok güzel ,alımlı ve çekici diye tercih etmiyordu .Şehevi duygularını tahrik ettiği için hiç tercih etmiyorlardı.Onda masumiyeti gördükleri için tercih ediyorlardı. Cinselliğin ve cazibenin ön plana çıkarılıp masumiyetin yok edildiği bir zamanda kadının masumiyetine ön planda tutup müşteri oluyorlardı.Onlar artık anlamışlar ve kati olarak biliyorlardı ki, sadakat,emniyet ve güven üzerine kurulmayan ve yıkılan yuvaların büyük çoğunluğu masumiyeti olmadığı , sadakatsizlik , aldatma şüphesi yüzünden yıkılıp gidiyordu.. Cazibeye aldanıp evlenen erkekler için eşlerinin hayasız ve ahlaksız giyim ve tavırları hep içlerini kemiren şüphe oluyordu.. İçlerinden geçirdiklerini dillerine getirmekten korkmanın pisikolojisinin dışa yansıması şiddet yada itham oluyordu.
Ama masumiyeti olan bayanlara karşı ise asla eşleri mabeyninde böyle düşünceler yoktu.. Çünkü o bayanlar giyim ,tavır ve hareketlerine masumiyeti yansıtıyor. Masumiyeti olan bayanların ırz, namus ve şerefleri daha mahfuz oluyor. Masumiyetleri sayesinde fettan,fitne ve cazibedar olmayacakları için manevi olarak kirlenmeyip,masumiyet sayesinde üzerlerine pis,hain ve alçak gözler çevrilmiyor.Daha az manevi lekelere maruz kalıyorlardı.
Yine masumiyeti olan bayanlar eşleri tarafından daha çok sevilip güven duyulduğu için eşleri daha rahat olup ve rahat uyur. Arkalarını dönüp giderken gözleri arkada kalmaz.Asla sadakat noktasında tasa ve endişe duymazlar.
Masumiyet denilen haslet,güzellik ve şirinlik herkese verilen ama herkesin zaman,zemin,şart ve eğitim,terbiye ve düzenin durumuna göre koruyup yada koruyamadığı hazinelerdir.Masumiyeti bulamayanlar şüpheler bulurken masumiyeti bulanlar ise mutluluk ve saadet bulurlar.
Şu zamanımızda cazibeye, güzelliğe ve şehevi hislere takılıp kalan ve masumiyetin güzelliğinden mahrum kalan ne kadar erkek vardır. Baktığı yüzde yalan olmaz diyen ne kadar erkek vardır. Şüphe ile yaşayan ne kadar erkek vardır. Boşanan yada eşini gereksiz ve fuzuli şüphelerle öldüren yada boşayan ne kadar erkek vardır. Masumiyetten mahrum bırakılıp cazibe ve güzelliğe kafayı taktırılan ne kadar erkek vardır.. Eşinde çocuksu ve saf masumiyet arayan ne kadar erkek vardır. Aradığı şeyin farkında olmayan ne kadar erkek vardır. Cazibe ve güzelliğe aldanan ne kadar erkek vardır. Masumuyet gördüğü yüzlere özlemle bakan ne kadar erkek vardır. Masumiyeti gözetmemiş ve sadece güzellik ve şehevi arzular üzerine evlilik kuran nice erkekler vardır ki, şüphelerle yaşar,korkularla boğuşur.
Evet masumiyet içerisinde haya, edep, ahlak, iffet ,iman ,sadakat barındırıyor. Kadının yüzüne bakınca o yüzde fettanlık, hile, aldatma, sadakatsizlik görülmüyor. Giyiminde fitne, hareket ve tavırlarında tahrik edicilik görülmüyor.
O masumiyetin arkasındaki yüzde güven var.Güvenen koca o eşten endişe cekmez ,yatağımı çiğnetir diye korkmaz. O kadının masumiyetine itimat eder. Mutluluk için güzellik, cazibe, boy pos yetmediğini bilir.
Masumiyet sahibi kendisini çıplaklıkla satmaz, kendisini gözlerin, gönüllerin ve hayallerin mezbelesine düşürmez, eline haram elleri, gönlüne haram düşünceleri düşürmez, kirlerin içerisinde dahi tertemiz kalıp, kire, pasa, harama, zinaya bulaşmadan evlenir.
Masumiyet sahibi karşı cinste şehevi duyguları uyandırmak yerine şefkati uyandırır.geçici ve anlık duyguları uyandırmak yerine kalıcı ve temiz hisleri galeyana getirir.İnsanlardaki sufli ,adi ve şehevi duyguları harekete giçirip kendi aleyhine çevirmez.Namusunu ,ırzını ve iffetini masumiyet kalkanları ve kalesi arkasında korur.masumiyetini örtü ile iffet ile itidal ile,haya ile pekiştirip gönüllere,gözlere,şehvetlere meze olmaz.Temiz hayat sayfasını eline alarak eşine gider.o temiz sayfaları flört ,zina ,haram ,hayasızlık ile kirletmez .Çocukların masumiyetini öyle taşır ki üzerinde çocuklar gibi daha sevilir ve şirin görülür.samimi,riyakarsız,menfaatsiz olarak sevilir.Sevilmeye çalışmasa da sevilir ve takdir edilir.Masumane yaşar ve masumane ölür.Masumlar safında diriltilip masumane muamele görür.Vesselam.
Muhammed Şamil Kafkasyalı
Muhammed Şamil Kafkasyalı
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)