Küçükken ucu kırıldıkça açtığım, açtıkça da kırılmaya inat etmiş kuru boyalarım vardı… Ben kırmızıyla çok boyadım biraz da mavi bitsin, şunun işte turuncunun boyu çok uzunmuş biraz da bununla boyayım diye hesaplar yapardım. Boyu küçülen boyanın
üzüleceğini, uzun kalanın onunla dalga geçeceğini filan.. Kuruboyaları bile hoş tutmaya çalışırdım da nerden bilecekti ki yeşil boya en çok onu sevdiğimden tükendiğini…
Şimdi de kırılmak için seven, sevdikçe de kırılmaya atan bir kalbim var ama kuruboyalarım kadar tükenmez değil yazık ki..
Ben hep sevdiklerimi tükettim,
tükettiklerim de kalbimi…
Betül Yasatekin)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder