Ölümü anmak ,nefsin hastalıklarının devasıdır ,onun başının sopasıdır.Şahsen ben ,uzun yıllar hem de gece -gündüz ölümü hatırlayıp durmaktan geri kalmadım .Ancak bu suretle iflah buldum.Nefsimi ancak bu suretle tepeleyebildim.Gecelerden birinde ,ölümü andım ve gecenin ilk dakikalarından itibaren tâ sabahın seherine kadar ağladım.O gece ,ağlıyor ve şöyle diyordum:
_Ya Rabbi !Senden ruhumu ölüm meleğinin kabzetmemesini onun kabzını bizzat senin yapmanı istiyorum...
Böyle söylediğim esnada br ara uyuklamışım .Rüyamda yaşlı bir adam gördüm .Bu pek hoş ve sevimli birisi idi.Kapıma geldi Kendisine sordum:
_Kimsin sen ?
Bana cevaben dedi :
_Ben ölüm meleğiyim !
Bende dedim ki :
_Ben ruhumun bizzat kendisinin kabzetmesini ve bu işi sana bırakmamasını Allah'tan istemiştim.
Bunun üzerine bana şunları söyledi:
_Bunu ne için istedin ki?Benim ne günahım var ,ben ancak bir emir kuluyum .Bana bir kişinin ruhunu şefkatle ve tatlılıkla almam söylenir öyle yaparım.Bir başka kişinn ruhunun sertlikle alınması istenir onu da o şekilde alırım...
Bunları söyledikten sonra benim boynuma sarıldı ve ağladı.Onunla birlkte ben de ağladım .Biraz sonra uyandığımda hâlâ ağlıyordum...
fethurrabbani s.499
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder