Ey dünya meşgaleleriyle oyalanan zavalı!

Ya men bidünyâhu’ş-tegal / Kad garrahu tûlu’l-emel
Evelem yezel fî gafletin / Hattâ denâ minhu’l-ecel
El-mevtu ye’ti bağteten / Ve’l-kabru sundûku’l-amel.
Isbir alâ ehvâlihâ / Lâ mevte illâ bi’l-ecel.”

“Ey dünya meşgaleleriyle oyalanan zavallı!

Upuzun bir ömür ümidiyle hep aldandın.

Yetmez mi artık bunca gaflet ve umursamazlığın.

Bak, yaklaştı ötelere yolculuk zamanın;

unutma ölüm çıkıp gelir bir gün ansızın.

Seni bekliyor kabir, o ki amel sandığın.

 Öyleyse, kov dünya endişelerini ve sabra sığın;

ecelin dolup da yolculuk anın gelene dek hâlâ var bir fırsatın.”

Münebbihat