15 Kasım 2012 Perşembe

Ey Nefis!

Ey nefis . . .
 Hayret ediyorum sana nasıl da rahat yaşıyorsun . .
Kurtuluş beratını almış gibi gülüyor oynuyorsun.
Sanki O Efendiler Efendisi'nin ikazlarını duymamış gibi davranıyorsun.
Bir hatırlasana O hutbe verip halkı irşat ederken nasıl sıkıntı duyardı? Gözleri kızarırdı. Sesi yükselirdi. Heyecanlanırdı. . . Sanki - Geliyorlar geliyorlar - çığlıklarıyla düşmanın baskın yapacağını haber veren gözcü gibiydi. Veya kendini ateşe atan çocuklarını yakalarından-paçalarından yakalamaya çalışan bir babanın telâşını sergilerdi.
- Ben'le kıyamet arası şu iki parmağım kadardır - derdi.

- Evlerin üzerine sağnak sağnak fitneler yağıyor - diye inlerdi.


- Ey mutmain nefis . . . Dön Rabbine sen razı O razı. Gir kullarımın arasına. Gir Cennetime. . . - (Fecir 27-30)

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder