dayan kalbim üç beş nefes kadarcık...

Bir  gül dedi bülbül güle,
Gül gülmedi gitti,
Gül bülbüle bülbül güle,
Yâr olmadı gitti...
Susmalarım var artık,
Gül olduk,bülbülü usandırdık, bülbül olduk,gülü usandırdık...
...Belkide sadece biz öyle sandık...
Hiç bilemedi ki bülbül, gül onu dinliyor ve istiyor ki hep onu dinlesin...
Bülbül gülsüz,gül bülbülsüz...
Bu ne tezattır Ya Rabbim...
Ve bilinir ki güle sevdalı bülbül çok.. ama gerçek sevda arıyor gül...
Zamanemi oldu artık bülbüller...güller..
İstiyorki bülbül hep ona aşık kalsın..hep o tertemiz halisane aşkıyla..
İçine şüphe düşmesin...
Güller gerçek bülbüllerin hasretindeyken...
Bülbüller gerçek güllerin,
Gül sensiz..sen bülbülsüz..
Masum aşklara gebeyken İstanbul...
Biliyorum..ben göremeyeceğim..ümitsizliğim zamansız esen rüzgarlara..
Aşkın zamanı olduğunu düşünen güllere..
inanmayan,aşkın milattan kalktığını düşünen acizane benlere...
Ümitsizim..gülsüz..bülbülsüzüm...
Gülü anlayamamanın acizliğiyle konuşan bi avareyim..
Açıkçası İstanbul'u eksik yaşıyorum...
Ve bundan hiç haz etmiyorum...
Dayan kalbim üç beş nefes kadarcık diyor üstad...
Gevelediğim kelimelerin anlamsızlaştığı şu anda susuyorum...

iktibas