Mihnet, Rabia’nın rahatıydı,
Dertler, ümidi..
Hüzünle ihya olurdu, rahatlıktan şüphe duyardı.
Bir süre ayağına mihnet takılmasa, gönlü incinmese dünyadan,
“Ah ne kusur ettim de Sevgili beni hatırlamadı” diye ağlardı.
Ne zaman dertler onu bulsa, “Dostum bu gün beni andı” der ve rahatlardı.
Değil mi ki gaflet nefsi şâd eder.
Dert ise Sevgiliye yakınlıktır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder