Çoğu gitti azı kaldı.

Yaşanılası dünyanın 
Ne tadı ne tuzu kaldı
Ömür denen şu zamanın 
Çoğu gitti azı kaldı
Çalışmadan yiyenlerin
Derimizi giyenlerin
Nice benim diyenlerin
Ne izi ne tozu kaldı
Çürük ökçe, yırtık taban
Kurdu kuşu ettik çoban
Gariban daha gariban
Ne çulu ne bezi kaldı
Bizden geçinen kalleşler
Döner gelir bizi taşlar
Sıvıştı yâren yoldaşlar
Ne sözü ne özü kaldı
Cahiller kendini aklar
Kâmiller özünü yoklar
Kurudu çaylar ırmaklar
Serçeşmenin gözü kaldı
Dertli Divani’nin varı
Canandır canın öz yâri
Geçti bu devrin baharı
Ne yazı ne güzü kaldı