hayat...

Hayat 
ilkbaharda dağlardaki karların 
erimesi kadar çabuk sona erer. 
Anlamadan bitiverir. 
Yaşadiğımz her saniye 
bize bahsedilmiş birer mucize olsa gerek. 
O kadar ki, 
geri alinmasi ve tekrar yaşanmasi olanaksiz. 
Bunu bil ve her sıkıntılı anında bunu animsa.
Acıları ve üzüntüleri, 
hayatının büyük bölümüne yayarak kendini yıpratma. 
Dolu dolu, heyecanla, severek, sevilerek yasa. 
Sevmekten ve çok sevilmekten korkma. 
Sevmek, en yüce değer; ölesiye, uçsuz bucaksiz sevmek.
Sevilmekte bir o kadar. 
Sevmenin güzelligi, sevilmenin izdırabında, 
sevgisizliğin sızısı içimizde sakli. 
Bir gün arkana baktiğında 
- ki o gün mutlaka gelecek - 
tüm benliğini pişmanlık kaplamasın.

Yapamadıklarının pişmanlığıyla değill, 
yapabildiklerinin hazzıyla yaşlan...

Susanna Tamaro