ağlamıyorum gözüme şiir kaçtı...

ağlamıyorum…gözüme şiir kaçtı.

dört heceli iki dizeli bir şiirdi
üstelik ünlüde değildi şairi
aşk diyordu şiir
birde özlem
ikiz çocuklar gibi aynı göbek bağının tuttuğu
birbirinin sancısını hisseden

ilk okuduğumda haybeden yazılmış diyordum
nedir ki;
iki cümle
birde kafiye

sonra sonra öğrendim,bildim
ağlamayı şiirlerde
bazen de güldüm
çoğu zaman hüzün bastı
kimi zaman efkar
ama hep buğulandı gözlerim


yazmayı öğrendim sonra
harf harf giydirdim şiiri
kıfayetsiz kaldım
bazen kıyafetsiz
çırılçıplak tümcelerim

yılmadım yazdım,yorumladım yazdım
bıkmadım,usanmadım yazdım
yerildim daha çok yazdım
ne kadar çok yazarsam yazayım biliyordum,azdım.

…ve bir gün sen bana gelmek için gittin
gitme dedim sana gittin.
şiirsiz kaldım
şimdi martıların kanatlarına tak imgelerimi
mantar tıpalı şişelerle at denizlere
Kız Kulesi’nin eteğinden toplarım gönderdiklerini
as bir bulutun kuyruğuna
şehrimde çiselesin
ben şemsiyesiz kalayım
ipsiz uçurtmalara bağla,yaldızlı olmasın kağıdı ama
ya da en iyisi sen gel
şiirlerde birlikte ağlayalım


şiir diyorum şiir
benim sende bulduğum
senin bende kaybolduğun
aşk gibi birşey

bir ömre yazılsın şimdi şiirler
hem bir ömür nedir ki yanında
gözlerimi kapattım
açmaya korkuyorum..

ölüyorum yokluğunda

can çekişiyor kelimeler
gömün diyorum beni şiire
dört hece iki dize atın üstüme

Gülay Bulut